Ιστορικη ανάλυση απο την αρχαιότητα εως τον 20 αιώνα

Από τους αρχαίους Ρωμαίους μέχρι την Αναγέννηση και πέρα, η Ιταλία υπήρξε ένα χωνευτήρι πολιτισμών, επηρεάζοντας τον κόσμο στην τέχνη, την επιστήμη και τη διακυβέρνηση.

Η ιστορία της Ιταλίας είναι μια ιστορία αρχαίων πολιτισμών, μεγάλων αυτοκρατοριών, πολιτιστικής αναγέννησης και αγώνων για ενοποίηση.

Από την πανίσχυρη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία μέχρι την Αναγέννηση και μετά, η Ιταλία άφησε ανεξίτηλο σημάδι στον ανθρώπινο πολιτισμό. Η ζωντανή ιστορία της συνεχίζει να εμπνέει και να μαγεύει επισκέπτες από όλο τον κόσμο, καθιστώντας το έναν πραγματικά διαχρονικό προορισμό.

Αρχαία Ιταλία

Η ιστορία της Ιταλίας μπορεί να αναχθεί στην αρχαιότητα, όταν κατοικούνταν από διάφορες ιταλικές φυλές. Οι Ετρούσκοι, που άκμασαν μεταξύ 8ου και 3ου αιώνα π.Χ., ίδρυσαν έναν εκλεπτυσμένο πολιτισμό που επηρέασε σε μεγάλο βαθμό τους Ρωμαίους. Αποτελείται από μια πλούσια ποικιλία πολιτισμών, πολιτικών οντοτήτων και κοινοτήτων που αναπτύχθηκαν στην περιοχή της σημερινής Ιταλίας πριν από την κυριαρχία της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Αυτές οι πολιτιστικές οντότητες περιλάμβαναν τους Ετρούσκους, τους Γκαλλούς, τους Σαμνίτες, τους Οσκούς, τους Λιγούρες και άλλες αρχαίες πολιτείες και φυλές.

Οι Ετρούσκοι ήταν μία από τις παλαιότερες πολιτισμικές οντότητες στην Ιταλία και κυριαρχούσαν σε μεγάλο μέρος της κεντρικής και βόρειας Ιταλίας πριν από την άφιξη των Ρωμαίων. Είχαν έναν ιδιαίτερο πολιτισμό με ανεξάρτητη πολιτική οργάνωση, πολυάριθμες πόλεις-κράτη και μια ανεπτυγμένη τέχνη, αρχιτεκτονική και γλώσσα.

Οι Γκαλλοί ήταν ένας κελτικός λαός που καταλάμβανε κυρίως τον βορειοδυτικό τμήμα της Ιταλίας. Ήταν γνωστοί για την πολεμική τους ικανότητα και είχαν ανεξάρτητες κοινότητες και πολιτείες που διοικούνταν από τοπικούς αρχηγούς.

Οι Σαμνίτες, Οσκοί και Λιγούρες ήταν άλλες αρχαίες φυλές και κοινότητες που απαντώνταν στην Ιταλία πριν από την άφιξη των Ρωμαίων. Οι Σαμνίτες κατοικούσαν κυρίως στην νότια Ιταλία, οι Οσκοί στην κεντρική Ιταλία και οι Λιγούρες στον βορρά.

Κατά τη διάρκεια των αιώνων, οι Ρωμαίοι επεκτάθηκαν στην Ιταλία και κατάφεραν να υποτάξουν τους περισσότερους από αυτούς τους πολιτισμούς. Η κυριαρχία της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας οδήγησε στην ανάμειξη και την ενσωμάτωση των διάφορων πολιτισμών και κοινοτήτων σε ένα ενιαίο κράτος, το οποίο κατέστησε τη Ρώμη το πολιτιστικό, πολιτικό και οικονομικό κέντρο της περιοχής.

Η Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία

Η Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, που ιδρύθηκε το 27 π.Χ. από τον Αύγουστο Καίσαρα, σηματοδότησε μια σημαντική καμπή στην ιστορία της Ιταλίας. Η αυτοκρατορία περιλάμβανε τεράστια εδάφη, που εκτείνονταν από τη Βρετανία μέχρι την Αίγυπτο. Η Ρώμη έγινε πολιτιστικός κόμβος, μάρτυρας αξιοσημείωτων επιτευγμάτων στη λογοτεχνία, τη φιλοσοφία, την αρχιτεκτονική και τη μηχανική. Η Pax Romana (Ρωμαϊκή Ειρήνη) προώθησε τη σταθερότητα και την ευημερία σε όλη την περιοχή της Μεσογείου.

Κατά τη διάρκεια της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, η εξουσία συγκεντρώνονταν στον αυτοκράτορα, ο οποίος διοίκησε το κράτος και είχε την τελική λέξη σε θέματα πολιτικής, στρατιωτικής και νομοθετικής λήψης αποφάσεων. Οι αυτοκράτορες ανέλαβαν διάφοροι προσωπικότητες και ηγέτες, και η διαδοχή τους μπορούσε να γίνεται είτε μέσω κληρονομικότητας είτε μέσω στρατιωτικού πραξικοπήματος.

Κατά τη διάρκεια της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, η Ρώμη ανέπτυξε ένα ευρύ δίκτυο επικρατειών και ελέγχου, που εκτεινόταν από τη Μεγάλη Βρετανία στον βορρά μέχρι τη Μεσόγειο και τη Βόρεια Αφρική στον νότο, καθώς και από την Ισπανία στη Δυτική Ασία στα ανατολικά. Οι αυτοκράτορες προωθούσαν την οικονομική ανάπτυξη, την υποδομή, την ασφάλεια και την πολιτισμική ανθοφορία σε όλη την αυτοκρατορία.

Ωστόσο, η Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία αντιμετώπισε πολλές προκλήσεις κατά τη διάρκεια της ύπαρξής της. Αντιμετώπισε επιθέσεις από εξωτερικούς εχθρούς, εσωτερικές διχόνοιες, οικονομικές δυσκολίες και διάσπαση της εξουσίας. Τον 4ο και 5ο αιώνα, η αυτοκρατορία υπέστη διάφορες εισβολές από Γερμανικές φυλές όπως Ούνοι, Βάνδαλοι και Βίζιγοτθοι και το 476 μ.Χ. ο αυτοκράτορας Ρομύλος Αυγούστους Νεπώτος απομακρύνθηκε από τον θρόνο από τον βαρβαρικό ηγέτη Οδόακερ και η Δυτική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία κατέρρευσε.

Η Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία αποτελεί ένα σημαντικό κομμάτι της παγκόσμιας ιστορίας, καθώς έχει εππηρεύσει σημαντικά στον πολιτισμό, το δίκαιο, την πολιτική οργάνωση και την ανάπτυξη της Δυτικής πολιτικής παράδοσης. Οι κλασικές ιδέες και αξίες της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας έχουν επηρεάσει τον σύγχρονο πολιτισμό και συνεχίζουν να έχουν μεγάλη σημασία.

Η παρακμή και η πτώση της Ρώμης

Η παρακμή της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας ξεκίνησε τον 3ο αιώνα μ.Χ., μαστιζόμενη από πολιτική αστάθεια, οικονομικούς αγώνες και εξωτερικές επιδρομές. Γερμανικές φυλές, όπως οι Βησιγότθοι και οι Βάνδαλοι, διείσδυσαν στα ρωμαϊκά εδάφη. Η αυτοκρατορία έπεσε τελικά το 476 Κ.Χ., σηματοδοτώντας το τέλος της αρχαίας Ιταλίας. Οι κύριοι παράγοντες που συνέβαλαν στην παρακμή και την τελική πτώση της Ρώμης περιλαμβάνουν:

Εσωτερική διάσπαση

Η Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία είχε να αντιμετωπίσει εσωτερικές διχόνοιες, πολιτικές αναταραχές και συχνές αλλαγές στην εξουσία. Η σταθερότητα και η συνοχή της αυτοκρατορίας εξασθένησαν σημαντικά.

Οικονομική κρίση

Η Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία αντιμετώπισε οικονομικές δυσκολίες, μειωμένα έσοδα και αυξημένα δαπάνη. Η υπερβολική φορολόγηση, η υποβάθμιση του νομίσματος και η οικονομική αστάθεια επηρέασαν την αυτοκρατορία. Οι αυτοκράτορες της Ρώμης αντιμετώπισαν προβλήματα με την εκτεταμένη γραφειοκρατία, τη διαφθορά, την ανικανότητα και την αστάθεια της διοίκησης.

Εξωτερικές απειλές

Η αυξανόμενη πίεση από εξωτερικούς εχθρούς, όπως οι Γερμανικές φυλές, οι Ούνοι, οι Βάνδαλοι και οι Βίζιγκοθ, απείλησαν την ασφάλεια και την εδαφική ακεραιότητα της αυτοκρατορίας.

Οι παραπάνω παράγοντες οδήγησαν στην αστάθεια και την αδυναμία της αυτοκρατορίας να αντιμετωπίσει αποτελεσματικά τις προκλήσεις που αντιμετώπιζε. Η πτώση της Ρώμης ολοκληρώθηκε το 476 μ.Χ., όταν ο αυτοκράτορας Ρομύλος Αυγούστους Νεπώτος απομακρύνθηκε από τον θρόνο από τον βαρβαρικό ηγέτη Οδόακερ και η Δυτική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία διαλύθηκε.

Αξίζει να σημειωθεί ότι η ανατολική μέρος της αυτοκρατορίας, γνωστή ως Βυζαντινή Αυτοκρατορία ή Ανατολική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, συνέχισε να υφίσταται για περίπου άλλα 1.000 χρόνια, μέχρι το 1453, όταν καταλύθηκε από τους Οθωμανούς Τούρκους. Η Βυζαντινή Αυτοκρατορία συνέχισε να αναπτύσσεται και να επηρεάζει τον πολιτισμό και την πολιτική της ανατολικής Μεσογείου.

Ο Μεσαίωνας στην Ιταλία

Μετά την πτώση της Ρώμης, η Ιταλία γνώρισε μια περίοδο κατακερματισμού και αστάθειας. Διάφορα γερμανικά βασίλεια εμφανίστηκαν, συμπεριλαμβανομένων των Οστρογότθων και των Λομβαρδών. Η Βυζαντινή Αυτοκρατορία, η οποία είχε τον έλεγχο σε μέρη της Ιταλίας, άσκησε επιρροή μέσω της Εξαρχίας της Ραβέννας. Αξίζει να σημειωθεί ότι οι πόλεις-κράτη της Βενετίας, της Φλωρεντίας, της Γένοβας και της Πίζας αναδείχθηκαν και έγιναν κέντρα εμπορίου και πολιτισμού με επιρροή.

Ο Μεσαίωνας στην Ιταλία, γνωστός και ως μεσαιωνική περίοδος, εκτείνεται περίπου από τον 5ο αιώνα έως τον 15ο αιώνα. Αυτή η περίοδος σημαδεύτηκε από σημαντικές πολιτικές, κοινωνικές και πολιτιστικές αλλαγές στην Ιταλία και την υπόλοιπη Ευρώπη.

Κατά τον πρώιμο Μεσαίωνα, η Ιταλία γνώρισε την παρακμή και την πτώση της Δυτικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας τον 5ο αιώνα. Οι γερμανικές φυλές, ιδιαίτερα οι Οστρογότθοι και οι Λομβαρδοί, ίδρυσαν τα βασίλειά τους σε ιταλικό έδαφος. Το Οστρογοτθικό Βασίλειο, με αρχηγό τον Θεόδωρο τον Μέγα, κυβέρνησε την Ιταλία από το 493 έως το 553, έως ότου κατακτήθηκε από τη Βυζαντινή Αυτοκρατορία υπό τον αυτοκράτορα Ιουστινιανό Α’. Οι Βυζαντινοί, που θεωρούσαν την Ιταλία μέρος της επικράτειάς τους, ίδρυσαν την Εξαρχία της Ραβέννας ως διοικητικό τους κέντρο στην Ιταλία.

Τον 8ο αιώνα, η Ιταλία αντιμετώπισε ένα νέο κύμα εισβολών, αυτή τη φορά από τους Λομβαρδούς, οι οποίοι ίδρυσαν το Βασίλειο των Λομβαρδών στη βόρεια και κεντρική Ιταλία. Εν τω μεταξύ, τα Παπικά Κράτη, που διοικούνταν από τον Πάπα, εμφανίστηκαν ως ανεξάρτητη πολιτική οντότητα στην κεντρική Ιταλία, ασκώντας σημαντική επιρροή στην περιοχή.

Κατά τη διάρκεια του Μεσαίωνα, η Ιταλία γνώρισε μια περίοδο αστικής ανάπτυξης και οικονομικής αναζωογόνησης. Πόλεις-κράτη, όπως η Βενετία, η Γένοβα, η Φλωρεντία και το Μιλάνο, αναδείχθηκαν ως ισχυρά κέντρα εμπορίου και πολιτισμού. Αυτές οι πόλεις-κράτη συχνά εμπλέκονταν σε εμπόριο και πόλεμο μεταξύ τους, οδηγώντας σε έντονους ανταγωνισμούς και συγκρούσεις.

Ο 11ος και 12ος αιώνας γνώρισε την άνοδο των ιταλικών ναυτικών δημοκρατιών, ιδιαίτερα της Βενετίας και της Γένοβας, οι οποίες έγιναν μεγάλες ναυτικές δυνάμεις στη Μεσόγειο. Αυτές οι δημοκρατίες έπαιξαν καθοριστικό ρόλο στο μεσογειακό εμπόριο, δημιουργώντας αποικίες και εμπορικούς σταθμούς σε όλη την περιοχή. Η πόλη της Βενετίας, ειδικότερα, άκμασε ως κόμβος για το εμπόριο μεταξύ Ευρώπης και Ανατολής, ελέγχοντας βασικούς εμπορικούς δρόμους.

Τον 13ο αιώνα, οι ιταλικές πόλεις-κράτη αντιμετώπισαν μια σειρά από συγκρούσεις και αγώνες εξουσίας. Οι Guelphs και οι Ghibellines, δύο αντίπαλες φατρίες, πολέμησαν για τον έλεγχο σε πολλές πόλεις. Οι Guelphs υποστήριζαν τον Πάπα και την παπική εξουσία, ενώ οι Ghibelline υποστήριζαν τον Αγία Ρωμαϊκή Αυτοκράτορα και την αυτοκρατορική εξουσία. Αυτές οι συγκρούσεις συχνά οδηγούσαν σε πολέμους και πολιτική αστάθεια.

Κατά τον Ύστερο Μεσαίωνα, η Ιταλία είδε την εμφάνιση ισχυρών ευγενών οικογενειών, όπως των Μεδίκων στη Φλωρεντία και των Βισκόντι και Σφόρτσα στο Μιλάνο. Αυτές οι οικογένειες διέθεταν σημαντική πολιτική και οικονομική δύναμη, πατρονάροντας τις τέχνες και συμβάλλοντας στην πολιτιστική και πνευματική άνθηση γνωστή ως Ιταλική Αναγέννηση.

Η Αναγέννηση, που ξεκίνησε στην Ιταλία τον 14ο αιώνα, σηματοδότησε μια μετάβαση από τη μεσαιωνική περίοδο στη σύγχρονη εποχή. Χαρακτηρίστηκε από ένα ανανεωμένο ενδιαφέρον για την κλασική μάθηση, τον ανθρωπισμό, την τέχνη και την επιστήμη. Ιταλοί καλλιτέχνες, αρχιτέκτονες και μελετητές συνεισέφεραν σημαντικά σε διάφορους τομείς, συμπεριλαμβανομένης της ζωγραφικής (Leonardo da Vinci, Michelangelo), της λογοτεχνίας (Dante Alighieri, Petrarch) και της επιστήμης (Galileo Galilei).

Μέχρι το τέλος του 15ου αιώνα, η Ιταλία είχε υποστεί σημαντικές αλλαγές, με την Ιταλική Αναγέννηση να ανοίγει το δρόμο για τους μετασχηματισμούς της Πρώιμης Σύγχρονης περιόδου. Η ενότητα της Ιταλίας ως ενιαίου έθνους-κράτους, ωστόσο, δεν επιτεύχθηκε παρά τον 19ο αιώνα με το κίνημα Risorgimento.

Η αναγέννηση στην Ιταλία

Η Αναγέννηση ήταν μια καλλιτεχνική, πολιτιστική και διανοητική κίνηση που αναπτύχθηκε κυρίως στην Ιταλία από τον 14ο έως τον 17ο αιώνα. Η κίνηση αυτή αποτέλεσε μια ανανέωση της κλασικής αρχαιότητας, επηρεάζοντας πολλούς τομείς όπως η τέχνη, η αρχιτεκτονική, η φιλοσοφία, η λογοτεχνία και η επιστήμη.

Η Ιταλία θεωρείται ο γενέτειρα της Αναγέννησης, και ειδικότερα πόλεις όπως η Φλωρεντία, η Ρώμη και η Βενετία αποτέλεσαν κέντρα δημιουργικότητας και πνευματικής ανανέωσης. Οι καλλιτέχνες, οι φιλόσοφοι και οι ανθρωπιστές της εποχής αυτής επηρεάστηκαν από την προσοχή στην ανθρώπινη φύση, την αναζήτηση γνώσης και την αναβίωση των αρχαίων ελληνορωμαϊκών ιδεών και αξιών.

Η Αναγέννηση στην Ιταλία παρήγαγε ορισμένους από τους μεγαλύτερους καλλιτέχνες και σπουδαιότερους στοχαστές της ανθρώπινης ιστορίας, όπως ο Λεονάρντο ντα Βίντσι, ο Μιχαήλ Άγγελος, ο Ραφαήλ και ο Μικελάντζελο. Οι ιδέες και οι καινοτομίες που προέκυψαν κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου επηρέασαν την τέχνη και τον πολιτισμό σε όλη την Ευρώπη και είχαν μακροπρόθεσμες συνέπειες για την ανθρώπινη πνευματική ανάπτυξη.

Συνολικά, η Αναγέννηση στην Ιταλία αντιπροσώπευε μια εποχή ανανέωσης, αναζήτησης γνώσης και εξέλιξης σε πολλούς τομείς της ανθρώπινης δραστηριότητας. Η κληρονομιά αυτής της περιόδου είναι εξαιρετικά σημαντική και εξακολουθεί να επηρεάζει την τέχνη, την επιστήμη και τον πολιτισμό μέχρι σήμερα.

Ιταλική ενοποίηση

Η σύγχρονη ιστορία της Ιταλίας είναι στενά συνδεδεμένη με τον αγώνα για ενοποίηση. Τον 19ο αιώνα, εμφανίστηκαν πολιτικά και εθνικιστικά κινήματα, που οδηγήθηκαν από την επιθυμία να ενωθούν τα πολυάριθμα κατακερματισμένα κράτη σε ένα ενιαίο έθνος. Ο Giuseppe Garibaldi, ο Count Camillo di Cavour και ο βασιλιάς Victor Emmanuel II έπαιξαν κομβικούς ρόλους σε αυτή τη διαδικασία. Το 1871 ιδρύθηκε το Βασίλειο της Ιταλίας, με πρωτεύουσα τη Ρώμη.

Η διαδικασία της ενοποίησης ξεκίνησε με τη συμμετοχή διαφόρων πολιτικών και εθνικών κινημάτων που είχαν ως στόχο την ενοποίηση των διάσπαρτων κρατιδίων και περιοχών της Ιταλίας. Ένα από τα κύρια κινήματα ήταν η “Ριζοσπαστική Κίνηση”, που ηγήθηκε από προοδευτικούς πολιτικούς όπως ο Τζουζέπε Ματσίνι και ο Γιουζέπε Γκαριμπάλντι.

Με τη βοήθεια πολέμων, διπλωματικών συμφωνιών και πολιτικών διαπραγματεύσεων, οι περιοχές της Ιταλίας σταδιακά ενοποιήθηκαν. Κάποια από τα σημαντικότερα γεγονότα ήταν οι πολέμοι για την ανεξαρτησία, οι οποίοι οδήγησαν στην απελευθέρωση περιοχών από τον ξένο έλεγχο, όπως η Σαρδηνία, η Σικελία, η Βενετία και η Λομβαρδία. Το 1861, η πόλη του Τορίνο ανακηρύχθηκε πρωτεύουσα του νέου ενιαίου κράτους, του Βασιλείου της Ιταλίας, με πρόεδρο τον Κάρλο Αλμπέρτο της Σαβοΐας.

Ωστόσο, η ενοποίηση της Ιταλίας δεν ήταν ομοιόμορφη και αντιμετώπισε πολλές προκλήσεις, όπως το πολιτικό και πολιτισμικό διαχωρισμό μεταξύ των διαφόρων περιοχών, τις δυσκολίες στον εκσυγχρονισμό και την ενοποίηση του νομισματικού συστήματος και των νομικών δομών. Παρόλα αυτά, η Ιταλία σήμερα είναι ένα ενιαίο κράτος με μία κοινή γλώσσα και πολιτισμό, και αποτελεί έναν από τους σημαντικότερους ευρωπαϊκούς εταίρους σε πολιτικό, οικονομικό και πολιτιστικό επίπεδο.

20ος αιώνας

Ο 20ος αιώνας στην Ιταλία ήταν μια περίοδος σημαντικών πολιτικών, κοινωνικών και πολιτισμικών αλλαγών. Ακολουθούν μερικά από τα κύρια γεγονότα και εξελίξεις που σημαδεύουν αυτήν την περίοδο:

Το 1922, ο Μπενίτο Μουσολίνι ίδρυσε το Φασιστικό Κόμμα και οδήγησε έναν πολιτικό κίνημα που εξουσίασε την Ιταλία. Έτσι, ξεκίνησε η περίοδος της δικτατορίας του Μουσολίνι, γνωστή και ως Φασιστική Ιταλία. Ο Μουσολίνι κυβέρνησε αυτοκρατορικά, περιορίζοντας τα ατομικά δικαιώματα και επιβάλλοντας αυταρχικό καθεστώς.

Η Ιταλία ήταν μια από τις δυνάμεις του Άξονα κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου (1939-1945). Αρχικά, η Ιταλία συμμετείχε στον πόλεμο στο πλευρό της Γερμανίας, αλλά αντιμετώπισε σημαντικές στρατιωτικές αποτυχίες. Το 1943, ο Μουσολίνι απομακρύνθηκε από την εξουσία και η Ιταλία μεταβλήθηκε σε μια δημοκρατική χώρα υπό την επήρεια των Συμμαχικών Δυνάμεων.

Μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, η Ιταλία προχώρησε σε μια διαδικασία απελευθέρωσης και εκδημοκρατισμού. Το 1946, διεξήχθη δημοψήφισμα για την καθιέρωση της Δημοκρατίας και η Ιταλία επιλέχθηκε να γίνει δημοκρατική χώρα. Ακολούθησε η θέσπιση ενός νέου συντάγματος το 1948, που θεμελίωσε τη δημοκρατία και τα δικαιώματα των πολιτών. Μετά τον πόλεμο, η Ιταλία γνώρισε μια εποχή οικονομικής ανάπτυξης και ευημερίας, γνωστή ως ο “ιταλικός οικονομικός θαύμα”. Η χώρα επιτέλους ανακτούσε την οικονομική της σταθερότητα, ενώ η βιομηχανία, ο τουρισμός και οι υπηρεσίες αναπτύχθηκαν σημαντικά.

Η Ιταλία ήταν μια από τις ιδρυτικές χώρες της Ευρωπαϊκής Κοινότητας (προκάτοχος της Ευρωπαϊκής Ένωσης) το 1957. Η ευρωπαϊκή ολοκλήρωση συνέβαλε στη σταθεροποίηση και την οικονομική ανάπτυξη της Ιταλίας, καθώς και στην ενίσχυση των δεσμών μεταξύ των ευρωπαϊκών χωρών.

Κατά τη διάρκεια του 20ού αιώνα, η Ιταλία ήταν επίσης σκηνή για πολιτιστικές και καλλιτεχνικές κινήσεις. Κινήματα όπως ο Φουτουρισμός, ο Νεορεαλισμός και η Αρτεμπρετσιαλιστική κίνηση αναδείχθηκαν στην Ιταλία και επηρέασαν τον τομέα της τέχνης, της λογοτεχνίας και του θεάτρου.