Εδουάρδος Καρρ (Edward Hallett Carr)

Ο Εδουάρδος Καρρ (Edward Hallett Carr), γνωστός στους αναγνώστες ως E. H. Carr και στους συναδέλφους του ως Ted, ήταν ένας από τους σημαντικότερους Βρετανούς ιστορικούς του 20ου αιώνα. Γεννήθηκε στο Βόρειο Λονδίνο σε οικογένεια φιλελεύθερων-προοδευτικών απόψεων και σπούδασε στο Merchant Taylor’s School και στο Trinity College του Cambridge.

Ο Καρ αποφοίτησε με πτυχίο στα κλασικά το 1916. Αργότερα έγραψε ότι η Ρωσική Επανάσταση, που ξέσπασε τον επόμενο χρόνο, τροφοδότησε το δια βίου ενδιαφέρον του για την ιστορία. Για δύο δεκαετίες μεταξύ 1916 και 1936, ο Καρ υπηρέτησε στο Βρετανικό Υπουργείο Εξωτερικών. Το έργο του τον οδήγησε στη διάσκεψη ειρήνης του Παρισιού το 1919 και στην Κοινωνία των Εθνών τη δεκαετία του 1920. Μια ανάρτηση στη Βαλτική πόλη της Ρίγας όξυνε περαιτέρω το ενδιαφέρον του για τη ρωσική ιστορία και πολιτισμό.

Ο Carr έγραψε πληθωρικά τη δεκαετία του 1930 και κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου ήταν βοηθός συντάκτη στους Times. Εντάχθηκε στο ακαδημαϊκό προσωπικό του Πανεπιστημίου της Οξφόρδης μετά τον πόλεμο και παρέμεινε εκεί μέχρι το θάνατό του. Παρόλο που έγραψε πολλά προηγούμενα βιβλία για τη Ρωσία, το πιο γνωστό έργο του Καρ σε αυτόν τον τομέα ήταν το A History of Sovjetik Russia, που δημοσιεύτηκε σε 14 τόμους μεταξύ 1950 και 1978. Αργότερα συμπυκνώθηκε σε ένα μόνο έργο, The Russian Revolution: From Lenin to Stalin (1917-1929).

Η ιστορία της Σοβιετικής Ρωσίας του Carr έτυχε θορυβώδους αναγνώρισης από πολλούς εξέχοντες ιστορικούς, συμπεριλαμβανομένων των A. J. P. Taylor, Isaac Deutscher, Hugh Seton-Watson και Eric Hobsbawm. Επαίνεσαν τη γνώση και την προσοχή του Carr στη λεπτομέρεια – αλλά και την ισορροπία του. Σε αντίθεση με τους συντηρητικούς ιστορικούς του Ψυχρού Πολέμου όπως ο Richard Pipes, ο Carr ήταν πρόθυμος να επαινέσει τη Σοβιετική Ένωση και τους ηγέτες της για αυτό που ερμήνευσε ως επιτυχίες τους.

Εξαιτίας αυτών των προσπαθειών να περπατήσει σε ευθεία γραμμή, ο Καρ κατηγορήθηκε συχνά από φιλελεύθερους-συντηρητικούς ότι ήταν «μαλακός» απέναντι στον κομμουνισμό, θαυμαστής του Βλαντιμίρ Λένιν και απολογητής του Ιωσήφ Στάλιν. Ο Τζορτζ Όργουελ, για παράδειγμα, κάποτε αναγνώρισε τον Καρ ως έναν πιθανό σοβιετικό συμπαθή.

Οι ιστορικοί στα δεξιά επέκριναν τον Καρ για την αποδοχή των σοβιετικών πηγών και πληροφοριών στην ονομαστική τους αξία και για την αγνόηση ή την υποβάθμιση της χρήσης βίας και τρόμου. Η απόφαση του Καρ να τερματίσει την ιστορία της Ρωσικής Επανάστασης το 1929, πριν από τις χειρότερες εκκαθαρίσεις του Στάλιν και τους επαρχιακούς λιμούς, προκάλεσε επίσης κριτική. Σύγχρονοι ιστορικοί με πρόσβαση στο σοβιετικό αρχειακό υλικό έχουν εντοπίσει λάθη και εσφαλμένες εκτιμήσεις στο έργο ορόσημο του Carr. Παρόλα αυτά, παραμένει μια από τις πιο σημαντικές ιστορίες της επαναστατικής Ρωσίας του 20ου αιώνα.