Συντομη περιγραφη της Σκανδιναβικης Ιστορίας
Η Σκανδιναβία είναι ένας όρος που χρησιμοποιείται από την κλασική εποχή για να περιγράψει τις βορειότερες περιοχές της Ευρώπης. Περικλείοντας βασικά τις τρεις σύγχρονες χώρες της Δανίας, της Νορβηγίας και της Σουηδίας- οι ιστορίες των οποίων ήταν αλληλένδετες από τα πρώτα χρόνια- η σφαίρα της σκανδιναβικής ιστορίας επεκτάθηκε τα τελευταία 1.000 χρόνια για να συμπεριλάβει τη Φινλανδία, την Ισλανδία και τα νησιά του Βόρειου Ατλαντικού.
Πρώιμη Προϊστορία
Η Σκανδιναβία ήταν σχεδόν εξ ολοκλήρου καλυμμένη από ηπειρωτικούς παγετώνες κατά την Εποχή των Παγετώνων. Καθώς ο θερμότερος καιρός ανάγκασε μια υποχώρηση των παγετώνων περίπου 13.000 , μικρές ομάδες παλαιολιθικών κυνηγών ακολούθησαν τους τάρανδους προς τα βόρεια. Μέχρι το 8000 αυτοί οι κυνηγοί είχαν εξαπλωθεί σε πολλά μέρη της Σκανδιναβίας. Στο νότο εμφανίστηκαν άλση από σημύδα, τέφρα και έλατο και έφτασε το δασικό παιχνίδι. Οι ψαράδες είχαν εμφανιστεί μεταξύ των κυνηγών το 6000 . Περίπου 2.000 χρόνια αργότερα οι πρώτοι αγρότες και κτηνοτρόφοι ήρθαν στη νότια Σκανδιναβία, φέρνοντας μαζί τους τα γυαλισμένα πέτρινα εργαλεία της Νεολιθικής Περιόδου και χτίζοντας μνημειώδεις μεγαλίθους. Περίπου το 2000 , οι άνθρωποι του Battle Axe, νομάδες πολεμιστές που έφεραν άλογα στη Σκανδιναβία, μπορεί επίσης να εισήγαγαν τις ινδοευρωπαϊκές γλώσσες (γερμανικές γλώσσες) που ήταν ο πρόγονος των σύγχρονων Δανικών, Σουηδικών, Νορβηγικών, Ισλανδικών και Φερόων. (Η Φινλανδική γλώσσα είναι της οικογένειας των Ουραλικών-Αλταϊκών.)
Ισχυροί πολιτισμοί της Εποχής του Χαλκού εμφανίστηκαν (περίπου 1800 ) σε βασικές περιοχές, όπως οι ακτές του Limfjord. Η Εποχή του Χαλκού ήταν μια μακρά εποχή ήπιου κλίματος, όταν τα δάση βελανιδιάς και άλλα φυλλοβόλα εξαπλώθηκαν πολύ βόρεια. Διήρκεσε περισσότερα από 1.000 χρόνια, έως ότου το κλίμα έγινε λιγότερο εύκρατοÑυγρό και ψυχρότεροÑπερίπου 400 .
Εποχή του σιδήρου
Στη Σκανδιναβία ήταν ευρέως διαδεδομένο το σιδηρομετάλλευμα έλη (βλ. λιμονίτης) και περίπου 400 μερικοί σκανδιναβικοί λαοί έμαθαν την τεχνική της επεξεργασίας σιδήρου. Η νέα μεταλλουργία οδήγησε σε ραγδαία αύξηση του πληθυσμού και εκκαθάριση της γης με σιδερένια εργαλεία. Οι πολιτισμοί της Ύστερης Εποχής του Χαλκού ανατράπηκαν από πολεμιστές φυλών με μακριά σιδερένια ξίφη. Δύο από αυτές τις φυλές, οι Cimbri και οι Τεύτονες από τη Γιουτλάνδη, κινήθηκαν προς τα νότια (περίπου 115 ) και εισέβαλαν στη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία (βλ. Ρώμη, αρχαία). Στους αιώνες που ακολούθησαν, φυλή μετά από φυλή ξεχύθηκαν από τη Σκανδιναβία, ανάμεσά τους οι Οστρογότθοι και οι Βησιγότθοι (βλ. Γότθοι), οι Βουργουνδοί και οι Άγκλες. Το μεγάλο έπος Beowulf αντικατοπτρίζει τον ηρωικό πολιτισμό της Σκανδιναβικής πατρίδας κατά την τελευταία φάση αυτής της εποχής της μετανάστευσης, που έθεσε το σκηνικό για την εποχή των Βίκινγκς.
Εποχή των Βίκινγκ
Κατά την εποχή των Βίκινγκς ( 800-1100), η Σκανδιναβία έγινε κέντρο πολιτισμού για ολόκληρη τη βόρεια Ευρώπη. Σκανδιναβοί άποικοι εγκαταστάθηκαν στην Ισλανδία, τα νησιά του Βόρειου Ατλαντικού και τη Γροιλανδία, ενσωματώνοντας αυτές τις περιοχές στη σφαίρα του ευρωπαϊκού πολιτισμού. Οι Σκανδιναβοί ηγεμόνες κυριαρχούσαν σε μεγάλο μέρος της Αγγλίας, της Ιρλανδίας, της Νορμανδίας και της Φινλανδίας και στις μεγάλες πλωτές οδούς της Ρωσίας. Ο πολιτισμός των Βίκινγκς ήταν κυρίως θαλάσσιος, με γρήγορα και απίστευτα αξιόπλοα πλοία και άφθονα σιδερένια όπλα. η υπεροχή του βασίστηκε στην ανώτερη στρατιωτική οργάνωση και τεχνολογία, στον εκτεταμένο πληθυσμό και στην οικονομική κυριαρχία. Οι σημαντικότεροι ευρωπαϊκοί εμπορικοί δρόμοι της εποχής των Βίκινγκ περνούσαν μέσω της Βαλτικής Θάλασσας προς την Ανατολή. Κατά μήκος αυτών των διαδρομών αναπτύχθηκαν ισχυρά τοπικά βασίλεια των Βίκινγκ γύρω από τις πόλεις της Σκανδιναβικής αγοράς, όπως το Κίεβο, το Νόβγκοροντ, η Μπίρκα (Σουηδία), το Χέντεμπι (Δανία), το Γιορκ και το Δουβλίνο.
Σταδιακά, εθνικά βασίλεια εμφανίστηκαν στη Σκανδιναβία. Ο Χάρολντ Α’ (Harold Fairhair) έφερε το μεγαλύτερο μέρος της Νορβηγίας υπό την κυριαρχία του μέχρι το έτος 872. Η Δανία φαίνεται να είχε ενωθεί ήδη από το 800, αντιτιθέμενος στην επέκταση του Καρλομάγνου προς τα βόρεια, αλλά στη συνέχεια διαλύθηκε και έπρεπε να επανενωθεί (περίπου 930) Ο βασιλιάς Γκορμ της Γιουτλάνδης. Ένα ισχυρό σουηδικό βασίλειο αναδύθηκε γύρω από τη λίμνη MŠlaren. Ο Χριστιανισμός υιοθετήθηκε από αυτά τα εθνικά βασίλεια περίπου το 1000, φέρνοντας τη λατινική παιδεία στη Σκανδιναβία.
Στις αρχές του 11ου αιώνα, είχε ξεκινήσει μια νέα εποχή των Βίκινγκς ξένων κατακτήσεων. Ο Sweyn, βασιλιάς της Δανίας κατέκτησε την Αγγλία. Ο γιος του Canute έχτισε μια αυτοκρατορία που περιλάμβανε τη Δανία, την Αγγλία και τη Νορβηγία. Ωστόσο, δεν επέζησε πολύ μετά τον θάνατό του το 1035. Μια γενιά αργότερα, η Αγγλία τέθηκε υπό τον έλεγχο των Νορμανδών, γαλλόφωνων απογόνων των Βίκινγκς.
Μεσαίωνας
Τον 12ο αιώνα η Σκανδιναβική κυριαρχία κατέρρευσε καθώς τα βόρεια βασίλεια σπαράσσονταν από μακροχρόνιους εμφύλιους πολέμους. Το έπος, μια νέα μορφή λογοτεχνίας, εμφανίστηκε στην Ισλανδία κατά τη διάρκεια αυτής της χαοτικής εποχής. Από τις συγκρούσεις προέκυψαν τελικά ισχυρά μεσαιωνικά βασίλεια. Οι φεουδαρχικοί τους θεσμοί (βλ. φεουδαρχία) επιστρώθηκαν σε ισχυρές αγροτικές κοινωνίες και ήταν επεκτατικά, σταυροφορικά βασίλεια.
Υπό τον Waldemar I (1131-82· r. 1157-82), η Δανία κατέκτησε τις ειδωλολατρικές ακτές της νότιας Βαλτικής γύρω στο 1160, και κατά τη διάρκεια της βασιλείας (1202-41) του γιου του, Waldemar II (1170-1241), του Holstein και της ειδωλολατρικής Εσθονίας τέθηκε υπό τον έλεγχο της Δανίας. Η μπαλάντα και οι λατινικές ιστορίες του Saxo Grammaticus άκμασαν και το 1219 η Δανία απέκτησε την εθνική της σημαία, την παλαιότερη στην Ευρώπη. Η Νορβηγία έχτισε μια εκτεταμένη αυτοκρατορία τον 13ο αιώνα, φτάνοντας στον τo κυριαρχούν στην Ισλανδία, τη Γροιλανδία, τα νησιά Φερόες, τα νησιά Όρκνεϊ, τα νησιά Σέτλαντ, τη βόρεια Σκωτία, τις Εβρίδες και τη Νήσο του Μαν. Μια ενωμένη Σουηδία επεκτάθηκε στη Φινλανδία, όπου οι ειδωλολάτρες φινλανδικοί λαοί εξακολουθούσαν να μεταναστεύουν από τα ανατολικά.
Μέχρι τον 14ο αιώνα, αυτή η επεκτατική εποχή έδωσε τη θέση της σε μια εποχή ενότητας. Είχαν αναπτυχθεί δεσμοί μεταξύ των κυρίαρχων τάξεων των τριών σκανδιναβικών βασιλείων. Ο Magnus VII (Magnus Ericksson) κληρονόμησε το νορβηγικό στέμμα και εξελέγη βασιλιάς της Σουηδίας το 1319. Τα βασίλειά του αποδυναμώθηκαν (περίπου 1350) από τον Μαύρο Θάνατο (βλ. βουβωνική πανώλη) και το κέντρο της Σκανδιναβικής εξουσίας φαινόταν να μετατοπίζεται προς τη Δανία. Μέχρι το τέλος του αιώνα, η Μαργαρίτα Α’ της Δανίας ένωσε όλη τη Σκανδιναβία στην Ένωση Καλμάρ του 1397, ορίζοντας ότι το σουηδικό στέμμα πρέπει να παραμείνει εκλεκτό και ότι κάθε χώρα θα πρέπει να διατηρεί τους δικούς της νόμους και έθιμα. Οι διάδοχοί της τον 15ο αιώνα, ωστόσο, έγιναν μαριονέτες των μεγάλων αριστοκρατικών οικογενειών που ήταν οι πραγματικοί άρχοντες της Σκανδιναβίας. Στα χρόνια που ακολούθησαν το 1448, ο Christian I ήρθε στους θρόνους της Δανίας, της Νορβηγίας, της Σουηδίας και του Schleswig-Holstein. Ο εγγονός του, ο Christian II, προσπάθησε να ιδρύσει ένα αναγεννησιακό κράτος βασισμένο στο εμπόριο και την αστική ανάπτυξη, αλλά καθαιρέθηκε (1523) από τους αριστοκράτες και τους υποστηρικτές τους.
Αναμόρφωση
Η Σκανδιναβική ένωση διαλύθηκε με την ανατροπή του Christian II. Ο Gustav I Vasa άρπαξε το στέμμα της Σουηδίας-Φινλανδίας. Κατάσχεσε τον πλούτο της Ρωμαιοκαθολικής εκκλησίας και ίδρυσε μια νέα εθνική ενότητα, βασισμένη στη Λουθηρανική Μεταρρύθμιση, αφήνοντας ένα ισχυρό βασίλειο στους απογόνους του. Η νεότερη γραμμή των απογόνων του Χριστιανού Α’ κέρδισε τον θρόνο Δανίας-Νορβηγίας. Ο Christian III χρησιμοποίησε ξένους μισθοφόρους για να συντρίψει τις πολιτικές εξεγέρσεις στη δεκαετία του 1530. Στη συνέχεια ίδρυσε μια λουθηρανική κρατική εκκλησία υπό βασιλικό έλεγχο και κέρδισε την υποστήριξη των πανίσχυρων αριστοκρατών δίνοντάς τους ηγετικό ρόλο στη βασιλική κυβέρνηση. Σκανδιναβοί αριστοκράτες όπως ο αστρονόμος Tycho Brahe έγιναν γνωστοί για τον πλούτο και τα επιτεύγματά τους κατά τις τελευταίες δεκαετίες του 16ου αιώνα.
Σουηδική εποχή του μεγαλείου
Κατά τη διάρκεια του 17ου αιώνα, η δραματική άνοδος της Σουηδίας-Φινλανδίας σε καθεστώς μεγάλης δύναμης έγινε ένα σημαντικό γεγονός της ευρωπαϊκής ιστορίας. Ο Gustav I είχε ιδρύσει τον πρώτο εθνικό μόνιμο στρατό στην Ευρώπη και οι απαρχές μιας κυβερνητικής γραφειοκρατίας εμφανίστηκαν σύντομα στη Λουθηρανική κρατική εκκλησία. Στις αρχές του 17ου αιώνα, η Σουηδία είχε τον πιο σύγχρονο στρατό και διοίκηση στην Ευρώπη. Οι δυναστικοί δεσμοί έφεραν την οικογένεια Βάσα στην πολωνική πολιτική σκηνή και η διαταραγμένη κατάσταση των επαρχιών της Βαλτικής οδήγησε σε ένοπλη σουηδική επέμβαση στην περιοχή αυτή. Η ανάπτυξη της σουηδικής αυτοκρατορίας ξεκίνησε σε αυτούς τους αγώνες της Βαλτικής. Ο Γουσταύος Β’ Αδόλφος μετατόπισε τον στρατό του από την Πολωνία στη Γερμανία το 1629. Σε 3 χρόνια, έγινε κύριος της κεντρικής Ευρώπης. Για τον υπόλοιπο αιώνα η αυτοκρατορία διοικούνταν από μια διαδοχή λαμπρών στρατιωτών και διοικητών: τον κόμη Άξελ Οξενστιέρνα και τον Λέναρτ Τόρστενσον, και τους μονάρχες Χριστίνα, Κάρολο Χ, Κάρολο ΧΙ και Κάρολο ΧΙΙ. Η Σουηδία ήρθε να ελέγξει όλες τις ακτές της Βαλτικής και όλα τα μεγάλα ποτάμια συστήματα της βόρειας Ευρώπης. Το εμπόριο αυτής της τεράστιας περιοχής έκανε τη Σουηδία πλούσια όσο και ισχυρή.
Με την άνοδο της Σουηδίας, η Δανία-Νορβηγία επισκιάστηκε και ταπεινώθηκε. Ο Δανός βασιλιάς Φρειδερίκος Γ’ ίδρυσε μια σύγχρονη απολυταρχική κυβέρνηση το 1660, σε μια προσπάθεια να ενισχύσει το κλονισμένο βασίλειό του, και τα τεράστια βασιλικά κτήματα της Δανίας και της Νορβηγίας πουλήθηκαν. Αυτές οι πωλήσεις γης δημιούργησαν μια ελεύθερη αγροτιά στη Νορβηγία αλλά ενίσχυσαν την αριστοκρατία στη Δανία. Η σουηδική αυτοκρατορία παρέμεινε κυρίαρχη μέχρι τον Μεγάλο Βόρειο Πόλεμο του 1700-21, όταν δέχτηκε επίθεση από όλες τις πλευρές και τελικά κομματιάστηκε από μια σειρά από εχθρούς. Η εποχή της Σουηδίας ως ευρωπαϊκής δύναμης έφτασε στο τέλος της.
Φωτισμένοι Δεσπότες
Στις αρχές του 18ου αιώνα οι Σκανδιναβικές χώρες ανέπτυξαν αποικιακές κτήσεις στη δυτική Αφρική και την Καραϊβική Θάλασσα, όπως είχε κάνει η Σουηδία κατά μήκος του ποταμού Ντέλαγουερ στη Βόρεια Αμερική (βλ. Νέα Σουηδία) τον 17ο αιώνα. Συμμετείχαν στο αυξανόμενο ευρωπαϊκό εμπόριο με την Κίνα και την Ινδία. Οι αστικές και μεταποιητικές περιοχές αναπτύχθηκαν εντός της Σκανδιναβίας.
Η κοινωνία άλλαζε ραγδαία, οδηγώντας σε αιτήματα για πολιτική μεταρρύθμιση. την πρόκληση ανέλαβαν μια σειρά από λεγόμενους φωτισμένους δεσποτάδες. Στη Δανία, ένας άνδρας της μεσαίας τάξης, ο Johann Frederick Struensee (1737-72), ήταν γιατρός της αυλής του ανίκανου Christian VII (1749-1808· r. 1766-1808). Έγινε ένας από τους υπουργούς του βασιλιά το 1770 και σύντομα ήταν ο απόλυτος κυρίαρχος της κυβέρνησης.
Ο Struensee εξέδωσε περισσότερα από 600 μεταρρυθμιστικά διατάγματα. Ωστόσο, οι μεταρρυθμίσεις του ήρθαν πολύ γρήγορα και ο Στρουένσεε σύντομα ανατράπηκε (1772) και αποκεφαλίστηκε, αν και το έργο που είχε ξεκινήσει ξανάρχισε τις επόμενες δεκαετίες. Στη Σουηδία, ο πεφωτισμένος δεσπότης ήταν ένας βασιλιάς, ο Γουσταύος Γ’, ο οποίος κατέλαβε τις απόλυτες εξουσίες το 1772 και πραγματοποίησε μεταρρυθμίσεις για την απελευθέρωση του εμπορίου, την ενίσχυση της άμυνας και την προώθηση των καλών τεχνών. Αυτό οδήγησε μέχρι τη δολοφονία του το 1792. Στη Νορβηγία, ο εκσυγχρονισμός προχώρησε πιο ομαλά και συνδέθηκε με μια αυξανόμενη αίσθηση του νορβηγικού πατριωτισμού.
Η Επαναστατική Εποχή
Η Γαλλική Επανάσταση του 1789 είχε επιπτώσεις που εξαπλώθηκαν σε ολόκληρη την Ευρώπη, συμπεριλαμβανομένης της Σκανδιναβίας. Οι Σκανδιναβικές χώρες κατάφεραν να μείνουν έξω από τους Ναπολεόντειους Πολέμους μέχρι το 1805, όταν η Σουηδία-Φινλανδία ενώθηκε με τη Ρωσία και την Αγγλία εναντίον του Ναπολέοντα Ι. Η Δανία-Νορβηγία μπήκαν στη σύγκρουση από την άλλη πλευρά το 1807. Ένα χρόνο αργότερα, η Σουηδία εισέβαλε στη Νορβηγία αλλά απωθήθηκε . Η Ρωσία άλλαξε πλευρά το 1807, συμμάχησε με τη Γαλλία και κατέκτησε τη Φινλανδία το 1808. Ο βασιλιάς Γουσταύος Δ’ Αδόλφος της Σουηδίας αναγκάστηκε να παραιτηθεί το 1809. τον διαδέχθηκε ο Κάρολος ΙΓ’ (1748-1818). Ο CharlesÑold, ανάπηρος και άτεκνος ονόμασε έναν Γάλλο στρατιώτη, τον Marshal Bernadotte, ως κληρονόμο του. Αν και ο Μπερναντότ δεν διαδέχθηκε τον Κάρολο ως βασιλιάς (ως Κάρολος 14ος Ιωάννης) μέχρι το 1818, στην πραγματικότητα ανέλαβε τα ηνία περίπου το 1810.
Όταν η γαλλική αυτοκρατορία κατέρρευσε το 1814, η Δανία αναγκάστηκε να παραχωρήσει τη Νορβηγία στη Σουηδία. Οι Νορβηγοί επαναστάτησαν σε αυτή την εκχώρηση, διακήρυξαν την ανεξαρτησία τους σύμφωνα με το σύνταγμα του Eidsvoll που υπογράφηκε στις 17 Μαΐου 1814 και εξέλεξαν τον Δανό αντιβασιλέα, τον διάδοχο του θρόνου Christian Frederick (1786-1848· αργότερα βασιλιάς Christian VIII της Δανίας, r. 1839-48) , ως βασιλιάς τους. Η Σουηδία έπρεπε να αναγνωρίσει το νορβηγικό σύνταγμα ως το τίμημα για την παραίτηση του Christian Frederick τον Νοέμβριο. Μέχρι το 1815, όταν ο Ναπολέων Α’ γνώρισε την τελική του ήττα στη μάχη του Βατερλώ, η Φινλανδία βρισκόταν στα χέρια της Ρωσίας, η Σουηδία και η Νορβηγία ήταν χωριστές χώρες υπό τον ίδιο βασιλιά και η Δανική αυτοκρατορία είχε συρρικνωθεί στη Γροιλανδία, την Ισλανδία και το Σλέσβιχ-Χολστάιν στο γερμανικά σύνορα.
Εθνικός Φιλελευθερισμός
Το τέλος των Ναπολεόντειων Πολέμων έφερε μια μακρά περίοδο οικονομικής ύφεσης και αύξησης του πληθυσμού. Στη Δανία, μια πνευματική άνθηση παρήγαγε τον μεγάλο παραμυθά Χανς Κρίστιαν Άντερσεν, τον Σέρεν Κίρκεγκωρ, τον φιλόσοφο και τον επιστήμονα Χανς Κρίστιαν Όερστεντ. Αλλού, υπήρξαν σημαντικές θρησκευτικές αναβιώσεις, συμπεριλαμβανομένης αυτής που ξεκίνησε από τον Hans Nielsen Hauge (1771-1824) στη Νορβηγία.
Κατά τη δεκαετία του 1830 η οικονομία αναζωογόνησε. Τα εθνικά φιλελεύθερα πολιτικά κινήματα άρχισαν να απαιτούν συνταγματική κυβέρνηση για τα εθνικά κράτη, οδηγώντας στο σύνταγμα της Δανίας του 1849. Αυτά τα κινήματα οδήγησαν επίσης σε δύο πολέμους μεταξύ Δανίας και Γερμανίας για το εθνικό καθεστώς του Σλέσβιχ-Χολστάιν. Η Δανία έχασε και τα δύο δουκάτα το 1864, αλλά ανέκτησε το βόρειο τμήμα του Σλέσβιχ το 1920. Το 1863 οι μεγάλες δυνάμεις επέλεξαν έναν Δανό πρίγκιπα να γίνει βασιλιάς της Ελλάδας. βασίλεψε ως Γεώργιος Α’ και ίδρυσε τη δανική δυναστεία στην Ελλάδα.
Ο εθνικός φιλελευθερισμός βρήκε έκφραση σε ένα πανσκανδιναβικό κίνημα προς τη σκανδιναβική ενότητα, στις απαρχές των δημοτικών σχολείων και του συνεταιριστικού κινήματος, και στα έργα συγγραφέων και μουσικών όπως ο Bj¿rnstjerne Bj¿rnson, ο Edvard Grieg, ο νεαρός Henrik Ibsen. , και ο Φινλανδός φιλόλογος Elias Lšnnrot (1802-84).
Εκσυγχρονισμός
Μέχρι τη δεκαετία του 1870 ισχυρές κοινωνικές δυνάμεις διέλυαν τον ιδεαλισμό του εθνικού φιλελεύθερου κινήματος στη Σκανδιναβία. Η μετανάστευση αφαίρεσε χιλιάδες οικογένειες και νέους κάθε καλοκαίρι. Η πολιτική ζωή πολώθηκε μεταξύ των αναδυόμενων αγροτικών κομμάτων και των παλαιών κυβερνώντων ομάδων. Ο σκανδιναβικός σοσιαλισμός και τα συνδικαλιστικά κινήματα ήταν στα σπάργανα. Η μαζική εκπαίδευση, οι μαζικές μεταφορές, ο εκσυγχρονισμός της γεωργίας, η εκβιομηχάνιση και η αστική ανάπτυξη διέλυαν τις αρχαίες κοινωνίες των αγροτών και των γαιοκτημόνων της Σκανδιναβίας για πάντα.
Μια εποχή πολιτικών συγκρούσεων, οικονομικής ανάπτυξης, τεράστιας κοινωνικής αναπροσαρμογής και γρήγορου ρυθμού αλλαγής διήρκεσε μέχρι το ξέσπασμα του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου και σημαδεύτηκε από τα γραπτά κοινωνικών κριτικών όπως ο Ίψεν και ο Γκέοργκ Μπράντες. Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, η νορβηγική κυβέρνηση διέκοψε (1905) τους δεσμούς της με τη Σουηδία και έγινε ανεξάρτητο βασίλειο σύμφωνα με το σύνταγμα του Eidsvoll.
Πρόνοια και Διεθνισμός
Η Σκανδιναβία έμεινε εκτός του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου. Καθώς τελείωσε ο πόλεμος, η Φινλανδία απελευθερώθηκε από τη Ρωσία και ίδρυσε μια ανεξάρτητη δημοκρατία το 1917. Τα σοσιαλιστικά κόμματα ήρθαν στην εξουσία με ελεύθερες εκλογές στη Δανία, τη Νορβηγία και τη Σουηδία. Κατά τη δεκαετία του 1930 αυτά τα κόμματα εγκαινίασαν προγράμματα κοινωνικής νομοθεσίας που κέρδισαν διεθνή αναγνώριση ως «μέση οδός» μεταξύ κομμουνισμού και καπιταλισμού. Με ηγέτες όπως ο Fridtjof Nansen, οι σκανδιναβικές χώρες έγιναν όλες ισχυροί υποστηρικτές των διεθνών προσεγγίσεων στα παγκόσμια προβλήματα. Απειλήθηκαν, ωστόσο, από τις δύο πλευρές από εμπόλεμους γείτονες.
Το 1939 η ΕΣΣΔ ξεκίνησε τον Χειμερινό Πόλεμο (βλέπε Ρωσο-Φινλανδικό Πόλεμο) εναντίον της Φινλανδίας και τελικά κέρδισε με μεγάλο αριθμό αριθμών. Στις 9 Απριλίου 1940, η ναζιστική Γερμανία (βλ. Ναζισμός) εισέβαλε και σύντομα κατέκτησε τη Δανία και τη Νορβηγία. Η Ισλανδία κήρυξε την ανεξαρτησία της από τη Δανία το 1944 και έγινε δημοκρατία. Η Φινλανδία συμμάχησε με τη Γερμανία σε έναν νέο πόλεμο κατά της ΕΣΣΔ. Όλες αυτές οι συγκρούσεις έγιναν μέρος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Σε όλη τη διάρκεια του πολέμου, η Σουηδία παρέμεινε ουδέτερη.
Οι δύο πρώτοι γενικοί γραμματείς των Ηνωμένων Εθνών ήταν ο Trygve Lie από τη Νορβηγία και ο Dag Hammarskjšld από τη Σουηδία. Το Σκανδιναβικό Συμβούλιο ιδρύθηκε το 1953 για να διευκολύνει τη συνεργασία εντός της Σκανδιναβίας. Εν τω μεταξύ, η αργή οικονομική ανάκαμψη από τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο υποκινήθηκε από τη βοήθεια του Σχεδίου Μάρσαλ από τις Ηνωμένες Πολιτείες. Ο σκανδιναβικός μοντέρνος σχεδιασμός σε έπιπλα, έπιπλα σπιτιού και αρχιτεκτονική βοήθησε στην τόνωση των εξαγωγών στα δύσκολα μεταπολεμικά χρόνια.
Η Νορβηγία, η Δανία και η Ισλανδία εντάχθηκαν στον Οργανισμό Βορειοατλαντικής Συνθήκης (ΝΑΤΟ) το 1949, ενώ η Φινλανδία παρέμεινε κάτω από τη σκιά του ισχυρού γείτονά της, της ΕΣΣΔ. Η Σουηδία διατήρησε μια στάση ένοπλης ουδετερότητας καθ’ όλη τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου. Κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1960 τα σχέδια για μια ισχυρή σκανδιναβική οικονομική κοινότητα, γνωστή ως Nordek, ήταν σχεδόν επιτυχημένα, αλλά το 1970 το έργο κατέρρευσε την τελευταία στιγμή όταν η σοβιετική πίεση ανάγκασε τη Φινλανδία να αποσυρθεί. Δύο χρόνια αργότερα, η Δανία ακολούθησε τη Μεγάλη Βρετανία στην Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα, την Κοινή Αγορά (βλ. Ευρωπαϊκή Ένωση).
Τα σκανδιναβικά έθνη τις δεκαετίες του 1970 και του 1980 συνέχισαν να είναι παγκόσμιοι ηγέτες στην αντιμετώπιση προβλημάτων όπως η υγειονομική περίθαλψη, ο περιβαλλοντικός σχεδιασμός, η βιομηχανική δημοκρατία και ο επαναπροσδιορισμός των ρόλων ηλικίας και φύλου.
Η Νορβηγία έγινε μια σημαντική χώρα παραγωγής πετρελαίου ως αποτέλεσμα της έκρηξης του πετρελαίου στη Βόρεια Θάλασσα. Μέχρι τις αρχές της δεκαετίας του 1990, ωστόσο, πολλοί Σκανδιναβοί είχαν απογοητευτεί από το βάρος του κράτους πρόνοιας και την πολιτική του «να το πάμε μόνοι». Το 1991 το Σουηδικό Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα που κυριαρχούσε επί μακρόν ψηφίστηκε εκτός έδρας και την ίδια χρονιά η Σουηδία υπέβαλε αίτηση για ένταξη στην Ευρωπαϊκή Κοινότητα.