Το Λονδίνο ιδρύθηκε ως η ρωμαϊκή πόλη Λοντίνιουμ το 43 π.Χ, και το ρωμαϊκό τείχος, που πρόχειρα επισκευάζονταν, συνέχισε να προστατεύει και τη μεσαιωνική πόλη. Η σημασία του Λονδίνου μειώθηκε μετά τον 5ο αιώνα, κατά τη διάρκεια των αγγλοσαξονικών και των σκανδιναβικών εισβολών. Σταδιακά, ωστόσο, η σημασία της τοποθεσίας της πόλης κατά μήκος του Τάμεση βοήθησε την πόλη, που έγινε ευημερούσα και σημαντικό εμπορικό κέντρο. Στις αρχές του 11ου αιώνα το Λονδίνο έγινε η έδρα της κυβέρνησης των τελευταίων αγγλοσαξόνων βασιλιάδων, το 1066, όταν οι Νορμανδοί εισέβαλαν στη Βρετανία, ο Γουλιέλμος ο Κατακτητής έκανε το Λονδίνο πρωτεύουσα του.
Σε όλο το Μεσαίωνα, το Λονδίνο ήταν το πολιτικό κέντρο, μεγαλύτερη πόλη και κύριο λιμάνι της Αγγλίας. Νέα παλάτια αντικατέστησαν τον Πύργο του Λονδίνου ως βασιλικές οικίες όπως το Ουέστμινστερ, Ουάιτχολ, και του Αγίου Ιακώβου. Η βασιλική αυλή βρισκόταν στο Λονδίνο, ένα μεγάλο μέρος του χρόνου, και η πόλη έγινε ένα μεγάλο πολιτιστικό κέντρο. Το Λονδίνο έφτασε σε νέα επίπεδα υπεροχής κατά τη διάρκεια της βασιλείας (1558-1603) της Βασίλισσας Ελισάβετ Ι. Ο Γουίλιαμ Σαίξπηρ για πρώτη φορά παρουσιάζει έργα του στο θέατρο Γκλομπ, αρχίζουν εκδόσεις βιβλίων και το Λονδίνο έγινε το κέντρο του νεοεμφανιζόμενου εξωτερικού εμπορίου της Αγγλίας.
Μέχρι το 17ο αιώνα το Λονδίνο ήταν μια συσσωρευμένη πόλη με στενά δρομάκια. Η πανούκλα μεταξύ 1625 και 1665 στοίχισε περισσότερες από 75.000 ζωές. Τα κτίρια ήταν σε μεγάλο βαθμό από ξύλο, και μια καταστροφική πυρκαγιά το 1666 κατέστρεψε μεγάλο μέρος της πόλης. Η ανοικοδόμηση της πόλης διακρίνεται από το έργο του αρχιτέκτονα σερ Κρίστοφερ Ρεν. Εποικοδόμησε τον Καθεδρικό Ναό του Αγίου Παύλου και περισσότερες από 50 εκκλησίες της πόλης.
Τον 18ο αιώνα η πόλη και πάλι άρχισε να αυξάνεται. Κομψές κατοικίες κτίστηκαν στα δυτικά και βορειοδυτικά της παλιάς πόλης, και το Λονδίνο έγινε το επίκεντρο όχι μόνο της πολιτικής αλλά και της λογοτεχνικής και καλλιτεχνικής κοινωνίας.
Κατά τη διάρκεια του 19ου αιώνα η οικοδομική δραστηριότητα θα συνεχιστεί, ιδιαίτερα σε εσωτερικούς δήμους, βιομηχανικά προάστια εξαπλώνονται προς τα βορειοανατολικά και ανατολικά της πόλης και οι αποβάθρες και οι σχετικές βιομηχανίες με την ναυτιλία και το εμπόριο εξαπλώνονται στον Τάμεση. Ταυτόχρονα ευθείς και κομψοί δρόμοι κατασκευάστηκαν μέσα από το κυκλοφοριακά συμφορημένο κέντρο της πόλης και δημιουργήθηκαν ανοιχτοί χώροι, όπως η πλατεία Τραφάλγκαρ . Ο 19ος αιώνας ήταν επίσης μια περίοδος μεταρρύθμισης και ίδρυσης δημοτικών υπηρεσιών: το 1829, ο Σερ Ρόμπερτ Πηλ ιδρύει την Μητροπολιτική Αστυνομίας με τους γνωστούς Μπόμπις (Λονδρέζους αστυνομικούς) που πήραν το όνομα αυτό από τον Πηλ . Το 1890 κατασκευάστηκε ο πρώτος ηλεκτροκίνητος υπόγειος σιδηρόδρομος του κόσμου.
Κατά τη διάρκεια του 20ου αιώνα τα προάστια συνέχισαν να αυξάνονται έως το 1935, μέχρις ένας νόμος Πράσινης Ζώνης καθιερώθηκε για τον έλεγχο της περαιτέρω ανάπτυξης πέρα από ένα δαχτυλίδι πάρκων. Κατά τη διάρκεια του Β ‘Παγκοσμίου Πολέμου, το Λονδίνο υπέστη σφοδρούς βομβαρδισμούς, με αποτέλεσμα περίπου 30.000 θύματα και την καταστροφή ολόκληρων τμημάτων της πόλης. Η μεγαλύτερη αλλαγή των τελευταίων ετών έχει προέλθει από την μετέπειτα ανασυγκρότηση. Ο ορίζοντας του Λονδίνου σήμερα είναι γεμάτος από μεγάλα κτίρια και μοντέρνες κατασκευές και όχι κωδωνοστάσια και καμπαναριά. Το 1963 ιδρύθηκε το Συμβούλιο Μείζονος Λονδίνου , με κυβερνητική δικαιοδοσία στην ευρεία μητροπολιτική περιοχή του Λονδίνου, που δημιουργήθηκε πρόσφατα από τις πρώην κομητείες του Λονδίνου και του Μιντλεσεξ . Αυτή η εκλογή μονάδα καταργήθηκε το 1986. Το 1997 μια παρόμοια μονάδα είχε προταθεί από την κυβέρνηση των Εργατικών και το 1998 με δημοψήφισμα έγινε δεκτή από τους ψηφοφόρους του Λονδίνου.