Ιστορία του αγώνα της Ελληνικής Ανεξαρτησίας (1821–1829)

Ο Ελληνικός αγώνας της Ανεξαρτησίας (1821–1829), γνωστός και ως Ελληνική Επανάσταση, ήταν ένας επιτυχημένος πόλεμος που διεξήχθη από τους Έλληνες για να κερδίσουν την ανεξαρτησία της Ελλάδας από την Οθωμανική Αυτοκρατορία. Μετά από μακρύ και αιματηρό αγώνα και με τη βοήθεια των Μεγάλων Δυνάμεων, η ανεξαρτησία επιτέλους χορηγήθηκε με τη Συνθήκη της Κωνσταντινούπολης τον Ιούλιο του 1832.

Οι Έλληνες ήταν έτσι οι πρώτοι από τους υποτελείς λαούς της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας που εξασφάλισαν την αναγνώριση ως ανεξάρτητη κυρίαρχη δύναμη. Η επέτειος της Ημέρας της Ανεξαρτησίας (25 Μαρτίου 1821) είναι εθνική εορτή στην Ελλάδα, η οποία πέφτει την ίδια ημέρα με τον Ευαγγελισμό της Θεοτόκου. Η ευρωπαϊκή υποστήριξη ήταν κρίσιμη αλλά όχι μονοσήμαντη για την υποστήριξη της επανάστασης. Ένα μείγμα ρομαντισμού για την Αρχαία Ελλάδα ως πηγή έμπνευσης πίσω από πολλή ευρωπαϊκή τέχνη, φιλοσοφία και πολιτισμό, η χριστιανική εχθρότητα προς το Ισλάμ και ο καθαρός φθόνος των Οθωμανών συνδυάστηκαν για να αναγκάσουν τις μεγάλες δυνάμεις να συσπειρωθούν στον ελληνικό σκοπό.

Αργότερα, ωστόσο, όταν άλλες οθωμανικές επαρχίες στα Βαλκάνια άρχισαν να παλεύουν για την ανεξαρτησία τους, η υποστήριξη ήταν λιγότερο ενθουσιώδης: Μερικές δυνάμεις συνέδεσαν τον θάνατο των Οθωμανών με την τύχη των δικών τους αυταρχικών αυτοκρατορικών σχεδίων. άλλοι προτίμησαν το status quo από την πιθανή αποσταθεροποίηση της περιοχής. Όταν οι δυνάμεις παρενέβησαν, ήταν πάντα για να προωθήσουν τα δικά τους συμφέροντα και ατζέντες. Μερικές φορές, τα συμφέροντά τους συνέπιπταν με εκείνα που αγωνίζονταν για την ελευθερία στην περιοχή, αλλά μερικές φορές τα συμφέροντά τους συγκρούονταν.

Καθώς ο κόσμος ωριμάζει, αποκτώντας ολοένα και μεγαλύτερη συνείδηση της ενότητας της ανθρώπινης οικογένειας, η παρέμβαση θα πρέπει να προωθεί το καλό όλων των ανθρώπων στην παγκόσμια κοινότητα και όχι τα συμφέροντα λίγων. Οι δυνάμεις μίλησαν για απελευθέρωση των ανθρώπων από τον «τουρκικό ζυγό» ενώ αρνούνταν την ελευθερία στους δικούς τους αποικιακούς υπηκόους τους. Η διπροσωπία και το προσωπικό συμφέρον στη διεθνή παρέμβαση πρέπει να τεθούν στο μικροσκόπιο και να εξεταστούν προσεκτικά. Κατά τη διάρκεια του πολέμου, τα ευρωπαϊκά έθνη εξέφρασαν την ανησυχία τους για την οικονομική οπισθοδρόμηση της Ελλάδας, αλλά όταν, μετά την ανεξαρτησία, η Ελλάδα ήταν το κράτος-πελάτης τους, με τον δικό τους υποψήφιο στο θρόνο, έκαναν ελάχιστα για να βοηθήσουν στην οικοδόμηση της οικονομίας της. Αργότερα ακόμη, εισήχθησαν μόνο την Ελλάδα στην Ευρωπαϊκή Ένωση (1981) απρόθυμα και ξανά για στρατηγικούς κυρίως λόγους.

Ιστορικό

Η Άλωση της Κωνσταντινούπολης το 1453 και η επακόλουθη πτώση της Τραπεζούντας=και του Μυστρά το 1461, σηματοδότησε το τέλος της ελληνικής κυριαρχίας για σχεδόν τέσσερις αιώνες, καθώς η Οθωμανική Αυτοκρατορία κυβέρνησε ολόκληρη την Ελλάδα, με εξαίρεση τα Επτάνησα, τα Άγραφα όρη και τη Χερσόνησο της Μάνης, μετά την κατάκτηση των υπολειμμάτων της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας κατά τη διάρκεια του δέκατου τέταρτου και δέκατου πέμπτου αιώνα. Ενώ οι Έλληνες διατήρησαν τον πολιτισμό και τις παραδόσεις τους σε μεγάλο βαθμό μέσω του θεσμού της Ελληνικής Ορθόδοξης Εκκλησίας, ήταν υποτελής λαός και στερούνταν βασικών πολιτικών δικαιωμάτων.

Ωστόσο, τον δέκατο όγδοο και τον δέκατο ένατο αιώνα, καθώς ο επαναστατικός εθνικισμός αναπτύχθηκε σε όλη την Ευρώπη, συμπεριλαμβανομένης της Ελλάδας (εξαιτίας, σε μεγάλο βαθμό, της επιρροής της Γαλλικής Επανάστασης), η δύναμη της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας μειώνονταν και ο ελληνικός εθνικισμός άρχισε να επιβάλλεται, με η ελληνική υπόθεση άρχισε να αντλεί υποστήριξη όχι μόνο από τους δυτικοευρωπαίους φιλέλληνες, αλλά και τη μεγάλη ελληνική εμπορική διασπορά τόσο στη Δυτική Ευρώπη όσο και στη Ρωσία που είχε ανθίσει μετά τον Ρωσοτουρκικό πόλεμο (1768–1774) και τη συνθήκη του Kuchuk Kainarji, η οποία έδωσε

Οι Έλληνες έμποροι έχουν δικαίωμα να πλέουν υπό ρωσική σημαία. Η επιτυχής εξέγερση των 13 αποικιών στη Βόρεια Αμερική ενάντια σε αυτό που θεωρούσαν ως τυραννία της Βρετανικής Αυτοκρατορίας ενέπνευσε επίσης την εξέγερση. Η ειρωνεία ήταν ότι αυτή η εξέγερση θα προσέλκυε υποστήριξη από τις μεγάλες αυτοκρατορικές δυνάμεις, παρά το γεγονός ότι κυβερνούσαν επίσης τις αυτοκρατορίες τους με σιδερένιο χέρι. Η ελληνική επανάσταση ήταν η πρώτη από τις πολλές που οδήγησαν στην τελική διάλυση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, που ολοκληρώθηκε μετά τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Η επιτυχία της ελληνικής επανάστασης ενέπνευσε αγώνες ελευθερίας σε όλα τα Βαλκάνια, ξεχύνοντας αμέσως τα σύνορα στη Μακεδονία και τελικά οδήγησαν σε την τελική ανεξαρτησία κάθε ευρωπαϊκής επαρχίας της Αυτοκρατορίας.

Οι Έλληνες υπό την Οθωμανική Αυτοκρατορία

Η Ελληνική Επανάσταση δεν ήταν ένα μεμονωμένο γεγονός. Υπήρξαν πολλές αποτυχημένες προσπάθειες για την ανάκτηση της ανεξαρτησίας σε όλη την ιστορία της οθωμανικής κατοχής στην Ελλάδα. Το 1603 έγινε στον Μορέα προσπάθεια αποκατάστασης της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας. Κατά τη διάρκεια του δέκατου έβδομου αιώνα υπήρξε μεγάλη αντίσταση στους Τούρκους στην Πελοπόννησο και αλλού, όπως μαρτυρούν εξεγέρσεις με επικεφαλής τον Διονύσιο το 1600 και το 1611 στην Ήπειρο.

Η οθωμανική κυριαρχία στον Μορέα διακόπηκε με τον πόλεμο του Μορέα, καθώς η χερσόνησος περιήλθε υπό βενετική κυριαρχία για 30 χρόνια μεταξύ της δεκαετίας του 1680 και της οθωμανικής ανακατάκτησης το 1715, μετά τον Τουρκο-βενετικό πόλεμο. η επαρχία θα παρέμενε σε αναταραχή από τότε, καθώς κατά τη διάρκεια του δέκατου έβδομου αιώνα, οι ομάδες των κλεφτών πολλαπλασιάστηκαν. Η πρώτη μεγάλη εξέγερση ήταν η Ρωσική εξέγερση του Ορλόφ τη δεκαετία του 1770, η οποία συντρίφτηκε από τους Οθωμανούς. Η χερσόνησος της Μάνης στη νότια Πελοπόννησο αντιστεκόταν συνεχώς στην τουρκική κυριαρχία, απολαμβάνοντας εικονική αυτονομία και νικώντας πολλές τουρκικές επιδρομές στην περιοχή, η πιο γνωστή από τις οποίες ήταν η Οθωμανική εισβολή στη Μάνη (1770).

Ταυτόχρονα, ένας μικρός αριθμός Ελλήνων απολάμβανε μια προνομιακή θέση στο οθωμανικό κράτος ως μέλη της οθωμανικής γραφειοκρατίας. Οι Έλληνες ήλεγχαν τις υποθέσεις της Ορθόδοξης Εκκλησίας και του Οικουμενικού Πατριαρχείου, με έδρα την Κωνσταντινούπολη, και ο ανώτερος κλήρος της Ορθόδοξης Εκκλησίας ήταν κυρίως Έλληνες. Έτσι, μέσω του οθωμανικού συστήματος μιλλέτ, η κατεξοχήν ελληνική ιεραρχία της Εκκλησίας απολάμβανε τον έλεγχο των Ορθοδόξων υπηκόων της Αυτοκρατορίας. Από τον δέκατο όγδοο αιώνα και εξής, οι Φαναριώτες Έλληνες προύχοντες (διορισμένοι από τους Τούρκους Έλληνες διοικητές από την περιοχή Φανάρ της Κωνσταντινούπολης) διαδραμάτισαν ολοένα και πιο επιδραστικό ρόλο στη διακυβέρνηση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.

Μια ισχυρή ναυτική παράδοση στα νησιά του Αιγαίου, μαζί με την εμφάνιση κατά τον δέκατο όγδοο αιώνα μιας ισχυρής τάξης εμπόρων, δημιούργησαν τον απαραίτητο πλούτο για την ίδρυση σχολείων και βιβλιοθηκών και την πληρωμή των νέων Ελλήνων για σπουδές στα πανεπιστήμια της Δυτικής Ευρώπης. Εδώ ήρθαν σε επαφή με τις ριζοσπαστικές ιδέες του Ευρωπαϊκού Διαφωτισμού και της Γαλλικής Επανάστασης.

Μορφωμένα και σημαίνοντα μέλη της μεγάλης ελληνικής διασποράς, όπως ο Αδαμάντιος Κοραής και ο Άνθιμος Γαζής, προσπάθησαν να μεταδώσουν αυτές τις ιδέες στους Έλληνες, με διπλό στόχο την ανύψωση του μορφωτικού τους επιπέδου και την ταυτόχρονη ενίσχυση της εθνικής τους ταυτότητας. Αυτό επιτεύχθηκε με τη διάδοση βιβλίων, φυλλαδίων και άλλων γραπτών στα ελληνικά, σε μια διαδικασία που έχει χαρακτηριστεί ως «Διαφωτισμός».

Ο πιο σημαντικός από αυτούς τους συγγραφείς και διανοούμενους που βοήθησαν στη διαμόρφωση της γνώμης μεταξύ των Ελλήνων τόσο εντός όσο και εκτός της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας ήταν ο Ρήγας Φεραίος. Γεννημένος στη Θεσσαλία και σπουδασμένος στην Κωνσταντινούπολη, ο Φεραίος έγραψε άρθρα για την ελληνόφωνη εφημερίδα Εφημερίς στη Βιέννη τη δεκαετία του 1790. Βαθιά επηρεασμένος από τη Γαλλική Επανάσταση, δημοσίευσε μια σειρά επαναστατικών φυλλαδίων και πρότεινε δημοκρατικά Συντάγματα για τα ελληνικά και αργότερα και πανβαλκανικά έθνη.

Συνελήφθη από Αυστριακούς αξιωματούχους στην Τεργέστη το 1797, παραδόθηκε στους Οθωμανούς αξιωματούχους και μεταφέρθηκε στο Βελιγράδι οπου και εκτελεστηκαν ολοι τον Ιούνιο του 1798. Ο θάνατος του Φεραίου άναψε τις φλόγες του ελληνικού εθνικισμού. Το εθνικιστικό ποίημά του, ο Θούριος (πολεμικό τραγούδι), μεταφράστηκε σε πολλές δυτικοευρωπαϊκές και αργότερα βαλκανικές γλώσσες και χρησίμευσε ως κραυγή συγκέντρωσης για τους Έλληνες ενάντια στην Οθωμανική κυριαρχία:

Ιδιαιτερότητες των ελληνοτουρκικών σχέσεων

Ενώ ορισμένοι μελετητές τονίζουν την οθωμανική ιστορία της θρησκευτικής ανοχής και προτείνουν ότι οι πρώην επαρχίες της Οθωμανικής αυτοκρατορίας, ειδικά σε περιβάλλοντα παραμεθόριων ζωνών, θα μπορούσαν να βοηθήσουν στη γεφύρωση του ευρωπαϊκού και του μουσουλμανικού πολιτισμού, οι ιδιαιτερότητες των ελληνοτουρκικών σχέσεων μπορεί να το μετριάσουν. Οι Τούρκοι όχι μόνο κατέκτησαν την ελληνική πατρίδα, αλλά κατέστρεψαν τη Βυζαντινή Αυτοκρατορία που αντιπροσώπευε μια συνέχεια τόσο της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας όσο και της κλασικής Ελλάδας στη μεσαιωνική περίοδο. Σε κάποιο βαθμό, η ηγεσία του ορθόδοξου κόσμου μετατοπίστηκε επίσης στη Ρωσία, η οποία ισχυριζόταν ότι ήταν η Τρίτη Ρώμη. Αν και σημαντική προσωπικότητα στον οθωμανικό χώρο, η εξουσία του Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως, υπό τους Οθωμανούς, δεν εκτείνεται πέρα από αυτή τη δικαιοδοσία. Για τους Έλληνες, αυτό ήταν πλήγμα στην υπερηφάνεια και την αίσθηση της θέσης τους στον κόσμο.

Κλέφτες και Αρματολοί

Κεντρικό σημείο της Ελληνικής Επανάστασης ήταν οι Κλεφτές (Κλέφτες) και οι Αρματολοί (Αρματολοί). Μετά την κατάκτηση της Ελλάδας από τους Οθωμανούς τον δέκατο πέμπτο αιώνα, πολλά επιζώντα ελληνικά στρατεύματα, είτε τακτικές βυζαντινές δυνάμεις, τοπικές πολιτοφυλακές, είτε μισθοφόροι, έπρεπε είτε να ενταχθούν στον οθωμανικό στρατό ως γενίτσαροι είτε να υπηρετήσουν στον ιδιωτικό στρατό ενός τοπικού Οθωμανού αξιοσημείωτου. ή φροντίζουν μόνοι τους.

Σε αυτό το περιβάλλον πολλοί Έλληνες που επιθυμούν να διατηρήσουν την ελληνική τους ταυτότητα, την ορθόδοξη χριστιανική θρησκεία και την ανεξαρτησία τους, επέλεξαν τη δύσκολη αλλά ελεύθερη ζωή του ληστή. Αυτές οι ομάδες ληστών σύντομα βρήκαν τις τάξεις τους διογκωμένες από εξαθλιωμένους και/ή τυχοδιώκτες αγρότες, κοινωνικούς παρίας και εγκληματίες που δραπέτευσαν. Όσοι επέλεγαν να πάνε στους λόφους και να σχηματίσουν ανεξάρτητες πολιτοφυλακές ονομάζονταν Κλεφτοί, ενώ όσοι επέλεγαν να υπηρετήσουν τους Οθωμανούς ήταν γνωστοί ως Αρματολοί. αλλά πολλοί άνδρες θα εναλλάσσονταν μεταξύ αυτών των δύο ομάδων.

Για τους Οθωμανούς, έγινε σταδιακά πιο δύσκολο να ξεχωρίσουν τους αρματολούς από τους κλέφτες. και οι δύο ομάδες άρχισαν να συνάπτουν σχέσεις μεταξύ τους κάτω από μια κοινή εθνική ταυτότητα. Η συνεργασία αυτή βασίστηκε επίσης σε αμοιβαία αισθήματα κατά των ξένων κατακτητών και πολλοί αρματολοί άρπαξαν τα όπλα εναντίον των Τούρκων με το ξέσπασμα της επανάστασης: ανάμεσά τους ήταν ο Οδυσσέας Ανδρούτσος, ο Γεώργιος Καραϊσκάκης, ο Αθανάσιος Διάκος και ο Μάρκος Μπότσαρης.

Οι αρματολοί θεωρούσαν τιμητικές τις έννοιες της θυσίας και του μαρτυρίου όταν πολεμούσαν στο πεδίο της μάχης. Οι θυσίες από άτομα όπως ο Αθανάσιος Διάκος συνέχισαν απλώς μια παράδοση μαρτυρικών προσπαθειών από αρματολούς όπως ο Βλαχάβας και ο Αντώνης Κατσαντώνης. Κατά τη διάρκεια των γιορτών, οι αρματολοί προετοιμάζονταν παραδοσιακά για σύγκρουση με φράσεις όπως (καλό βόλι, κυριολεκτικά σημαίνει «καλή βολή») ή καλό μολίβι (καλό μολύβι που κυριολεκτικά σημαίνει «καλός οδηγός»). Σε περιόδους πολέμου, αυτές οι ευχές έπαιρναν επίσης την έννοια, «Μακάρι η βολή που σε σκοτώνει να είναι καλή βολή», και σε πολλές περιπτώσεις όπου οι αρματολοί τραυματίστηκαν σοβαρά κατά τη διάρκεια της μάχης, απαίτησαν από τους ίδιους τους συντρόφους τους να προκαλέσουν τον θάνατο τους. για αυτήν την ομάδα, ήταν καλύτερα να σκοτωθείς από το δικό σου είδος παρά να σε αιχμαλωτίσει ο εχθρός.

Προετοιμασία για την εξέγερση — Η Φιλική Εταιρεία

Το 1814, τρεις Έλληνες έμποροι, ο Νικόλαος Σκουφάς, ο Μανώλης Ξάνθος και ο Αθανάσιος Τσακάλωφ, εμπνευσμένοι από τις ιδέες του Φεραίου και επηρεασμένοι από τους Ιταλούς Καρμπονάρους, ίδρυσαν τη μυστική Φιλική Εταιρεία , στην Οδησσό, σημαντικό κέντρο της η ελληνική εμπορική διασπορά. Με την υποστήριξη των πλούσιων ελληνικών εξόριστων κοινοτήτων στη Μεγάλη Βρετανία και τις Ηνωμένες Πολιτείες και τη βοήθεια υποστηρικτών στη Δυτική Ευρώπη, σχεδίασαν την εξέγερση. Βασικός στόχος της κοινωνίας ήταν η αναβίωση της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, με πρωτεύουσα την Κωνσταντινούπολη και όχι ο σχηματισμός εθνικού κράτους.

Στις αρχές του 1820, ο Ιωάννης Καποδίστριας, ένας αξιωματούχος από τα Επτάνησα που είχε γίνει υπουργός Εξωτερικών της Ρωσίας, προσεγγίστηκε από την Εταιρεία για να οριστεί αρχηγός αλλά αρνήθηκε την προσφορά. οι Φιλικοί (μέλη της Φιλικής Εταιρείας) στράφηκαν στη συνέχεια στον Αλέξανδρο Υψηλάντη, έναν Φαναριώτη που υπηρετούσε στον ρωσικό στρατό ως στρατηγός και βοηθός του Τσάρου Αλέξανδρου Α’, ο οποίος δέχτηκε.

Η Φιλική Εταιρεία επεκτάθηκε ραγδαία, αποκτώντας μέλη σε όλες σχεδόν τις περιοχές του ελληνικού οικισμού, ανάμεσά τους και προσωπικότητες που αργότερα θα έπαιξαν εξέχοντα ρόλο στον πόλεμο, όπως ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης, ο Οδυσσέας Ανδρούτσος, ο Παπαφλέσσας και η Λασκαρίνα Μπουμπουλίνα. Το 1821, η Οθωμανική Αυτοκρατορία βρέθηκε απασχολημένη με τον πόλεμο κατά της Περσίας, και ιδιαίτερα με την εξέγερση του Αλή Πασά στην Ήπειρο, που ανάγκασε τον βαλή (κυβερνήτη) του Μοριά, τον Χουρσίντ πασά και άλλους ντόπιους πασάδες να εγκαταλείψουν τις επαρχίες τους και εκστρατεία κατά της ανταρτικής δύναμης.

Ταυτόχρονα, οι Μεγάλες Δυνάμεις, που συμμάχησαν στην αντίθεσή τους στις επαναστάσεις στον απόηχο του Ναπολέοντα Α’ της Γαλλίας, απασχολήθηκαν με εξεγέρσεις στην Ιταλία και την Ισπανία. Σε αυτό το πλαίσιο οι Έλληνες έκριναν ότι η ώρα ήταν ώριμη για τη δική τους εξέγερση. Το σχεδιο αρχικά αφορούσε εξεγέρσεις σε τρία μέρη, την Πελοπόννησο, τα Παραδουνάβια Πριγκιπάτα και την Κωνσταντινούπολη. Η έναρξη της εξέγερσης εντοπίζεται στις 22 Φεβρουαρίου 1821, όταν ο Αλέξανδρος Υψηλάντης και αρκετοί άλλοι Έλληνες αξιωματικοί του ρωσικού στρατού διέσχισαν τον ποταμό Προύθο στη Μολδαβία.

Φιλελληνισμός

Λόγω της κλασικής κληρονομιάς της Ελλάδας, υπήρχε τεράστια συμπάθεια για την ελληνική υπόθεση σε όλη την Ευρώπη. Πολλοί πλούσιοι Αμερικανοί και Δυτικοευρωπαίοι αριστοκράτες, όπως ο διάσημος ποιητής Λόρδος Μπάιρον, πήραν τα όπλα για να ενωθούν με τους Έλληνες επαναστάτες. Πολλοί άλλοι χρηματοδότησαν επίσης την επανάσταση. Ο Σκωτσέζος ιστορικός και φιλέλληνας Τόμας Γκόρντον πήρε μέρος στον επαναστατικό αγώνα και αργότερα έγραψε τις πρώτες ιστορίες της ελληνικής επανάστασης στα αγγλικά. Η χρήση του όρου «τουρκικός ζυγός» στον τίτλο του αντικατοπτρίζει τη δημοφιλή άποψη ότι οι Οθωμανοί ήταν τύραννοι που εκμεταλλεύονταν και καταπίεζαν τους υπηκόους τους, οι οποίοι, ως εκ τούτου, ήταν απολύτως δικαιολογημένοι να επαναστατήσουν.

Η εξέγερση κατά της καταπίεσης μπορεί πράγματι να είναι απλώς αιτία εξέγερσης, αλλά λίγοι στην Ευρώπη έκαναν παραλληλισμούς μεταξύ του τρόπου με τον οποίο οι αυτοκρατορίες τους αντιμετώπιζαν τους υπηκόους τους, παρόλο που οι Βρετανοί είχαν βιώσει την επιτυχημένη εξέγερση των 12 αποικιών της Βόρειας Αμερικής και πολυάριθμες εξεγέρσεις στην Ιρλανδία. Ο Γκόρντον έγραψε για το πώς οι Έλληνες ήταν «συνηθισμένοι από τη βρεφική τους ηλικία να τρέμουν στη θέα ενός Τούρκου» ενώ «η καταστροφή και η ερήμωση πίεζαν αυτούς τους ανθεκτικούς ορειβάτες» των οποίων το «μίσος για τους τυράννους» τους ήταν «αδάμαστο».

Μόλις ξέσπασε η επανάσταση, οι οθωμανικές θηριωδίες έλαβαν ευρεία κάλυψη στην Ευρώπη, συμπεριλαμβανομένου και του Eugène Delacroix, και προκάλεσαν συμπάθεια για την ελληνική υπόθεση στη δυτική Ευρώπη, αν και για κάποιο διάστημα οι βρετανικές και γαλλικές κυβερνήσεις υποψιάζονταν ότι η εξέγερση ήταν ρωσική συνωμοσία. να αρπάξει την Ελλάδα (και πιθανώς την Κωνσταντινούπολη) από τους Οθωμανούς. Οι Έλληνες δεν μπόρεσαν να δημιουργήσουν μια συνεκτική κυβέρνηση στις περιοχές που έλεγχαν και σύντομα έπεσαν σε μάχες μεταξύ τους. Οι ατελέσφορες μάχες μεταξύ Ελλήνων και Οθωμανών συνεχίστηκαν μέχρι το 1825, όταν ο Σουλτάνος Μαχμούτ Β’ ζήτησε βοήθεια από τον ισχυρότερο υποτελή του, την Αίγυπτο.

Στην Ευρώπη, η ελληνική εξέγερση προκάλεσε ευρεία συμπάθεια στο κοινό, αλλά στην αρχή αντιμετωπίστηκε με τη χλιαρή υποδοχή από τις Μεγάλες Δυνάμεις, με τη Βρετανία στη συνέχεια να υποστηρίζει την εξέγερση από το 1823 και μετά, αφού η οθωμανική αδυναμία ήταν σαφής, παρά τις ευκαιρίες που της πρόσφεραν οι Έλληνες εμφύλια σύγκρουση και την προσθήκη ρωσικής υποστήριξης με στόχο τον περιορισμό της βρετανικής επιρροής στους Έλληνες. Η Ελλάδα θεωρούνταν το λίκνο του δυτικού πολιτισμού και επαινούνταν ιδιαίτερα από το πνεύμα του ρομαντισμού της εποχής και το θέαμα ενός χριστιανικού έθνους που προσπαθεί να απορρίψει την κυριαρχία μιας παρακμάζουσας μουσουλμανικής αυτοκρατορίας βρήκε επίσης εύνοια στο δυτικοευρωπαϊκό κοινό. αν και λίγοι γνώριζαν πολλά για την Ανατολική Ορθόδοξη Εκκλησία.

Ο Λόρδος Βύρων πέρασε χρόνο στην Αλβανία και την Ελλάδα, οργανώνοντας κεφάλαια και προμήθειες (συμπεριλαμβανομένης της παροχής πολλών πλοίων), αλλά πέθανε από πυρετό στο Μεσολόγγι το 1824. Ο θάνατος του Βύρωνα έκανε ακόμη περισσότερο την ευρωπαϊκή συμπάθεια για την ελληνική υπόθεση. Αυτό οδήγησε τελικά τις δυτικές δυνάμεις να επέμβουν άμεσα. Η ποίηση του Βύρωνα, μαζί με την τέχνη του Ντελακρουά, βοήθησαν στην αφύπνιση της ευρωπαϊκής κοινής γνώμης υπέρ των Ελλήνων επαναστατών.

Η Επανάσταση στην Πελοπόννησο

Η Πελοπόννησος, με τη μακρά παράδοση αντίστασης στους Οθωμανούς, έμελλε να είναι η εστία της εξέγερσης. Τους πρώτους μήνες του 1821, με την απουσία του Τούρκου κυβερνήτη Mora valesi Hursid Pasha και πολλών από τα στρατεύματά του, η κατάσταση ήταν ευνοϊκή για να ξεσηκωθούν οι Έλληνες ενάντια στην οθωμανική κατοχή. Ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης, ένας διάσημος Έλληνας κλέφτης που είχε υπηρετήσει στον βρετανικό στρατό στα Επτάνησα κατά τους Ναπολεόντειους Πολέμους, επέστρεψε στις 6 Ιανουαρίου 1821 και πήγε στη χερσόνησο της Μάνης. Οι Τούρκοι έμαθαν την άφιξη του Κολοκοτρώνη και ζήτησαν την παράδοσή του από τον τοπικό μπέη Πέτρο Μαυρομιχάλη, γνωστό και ως Πετρόμπεη. Ο Μαυρομιχάλης αρνήθηκε λέγοντας ότι ήταν απλώς ένας γέρος.

Η κρίσιμη σύσκεψη έγινε στη Βοστίτσα (σημερινό Αίγιο), όπου συγκεντρώθηκαν οπλαρχηγοί και ιεράρχες από όλη την Πελοπόννησο στις 26 Ιανουαρίου. Εκεί οι λοχαγοί των κλεφτών δήλωσαν ότι ήταν έτοιμοι για την εξέγερση, ενώ οι περισσότεροι ηγέτες των πολιτών παρουσιάστηκαν δύσπιστοι και ζήτησαν εγγυήσεις. για ρωσική επέμβαση. Ωστόσο, καθώς ήρθαν τα νέα για την πορεία του Υψηλάντη στα Παραδουνάβια Πριγκιπάτα, η ατμόσφαιρα στην Πελοπόννησο ήταν τεταμένη και στα μέσα Μαρτίου σημειώθηκαν σποραδικά επεισόδια κατά των μουσουλμάνων, προαναγγέλλοντας την έναρξη της εξέγερσης. Ο παραδοσιακός θρύλος ότι η Επανάσταση κηρύχθηκε στις 25 Μαρτίου στη Μονή της Αγίας Λαύρας από τον αρχιεπίσκοπο Πατρών Γερμανό είναι μεταγενέστερη εφεύρεση. Ωστόσο, η ημερομηνία έχει καθιερωθεί ως η επίσημη επέτειος της Επανάστασης, και γιορτάζεται ως εθνική ημέρα στην Ελλάδα.

Στις 17 Μαρτίου 1821 κηρύχθηκε πόλεμος στους Τούρκους από τους Μανιάτες στην Αρεόπολη. Στρατός 2.000 Μανιωτών υπό τη διοίκηση του Πέτρου Μαυρομιχάλη, που περιλάμβανε τον Κολοκοτρώνη, τον ανιψιό του Νικηταρά και τον Παπαφλέσσα, προχώρησε στη Μεσσηνιακή πόλη της Καλαμάτας. Οι Μανιάτες έφτασαν στην Καλαμάτα στις 21 Μαρτίου και μετά από μια σύντομη διήμερη πολιορκία έπεσε στους Έλληνες στις 23. Την ίδια μέρα, ο Ανδρέας Λόντος, Έλληνας πρωτεύων, ξεσηκώθηκε στη Βοστίτσα. Στις 28 Μαρτίου, η Μεσσηνιακή Γερουσία, το πρώτο από τα τοπικά διοικητικά συμβούλια των Ελλήνων, πραγματοποίησε την πρώτη της συνεδρίαση στην Καλαμάτα.

Στην Αχαΐα, η πόλη των Καλαβρύτων πολιορκήθηκε στις 21 Μαρτίου. Στην Πάτρα, μέσα στην ήδη τεταμένη ατμόσφαιρα, οι Οθωμανοί είχαν μεταφέρει τα υπάρχοντά τους στο φρούριο στις 28 Φεβρουαρίου και ακολούθησαν οι οικογένειές τους στις 18 Μαρτίου. Στις 22 Μαρτίου οι επαναστάτες δήλωσαν η Επανάσταση στην πλατεία του Αγίου Γεωργίου στην Πάτρα, παρουσία του αρχιεπισκόπου Γερμανού. Την επόμενη μέρα οι ηγέτες της Επανάστασης στην Αχαΐα έστειλαν έγγραφο στα ξένα προξενεία εξηγώντας τους λόγους της Επανάστασης. Στις 23 Μαρτίου, οι Οθωμανοί εξαπέλυσαν σποραδικές επιθέσεις προς την πόλη, ενώ οι επαναστάτες, με αρχηγό τον Παναγιώτη Καρατζά, τους οδήγησαν πίσω στο φρούριο. :

Η επανάσταση στην κεντρική Ελλάδα

Η πρώτη περιοχή που επαναστάτησε στη Στερεά Ελλάδα ήταν η Φωκίδα, στις 24 Μαρτίου, της οποίας η πρωτεύουσα, τα Σάλωνα (σημερινή Άμφισσα), κατελήφθη από τον Πανουργιά στις 27 Μαρτίου. Στη Βοιωτία, η Λιβαδειά καταλήφθηκε από τον Αθανάσιο Διάκο στις 29 Μαρτίου και ακολούθησε η Θήβα δύο μέρες. αργότερα. Η οθωμανική φρουρά παρέμεινε στην ακρόπολη των Σαλώνων, της περιφερειακής πρωτεύουσας, μέχρι τις 10 Απριλίου, όταν την κατέλαβαν οι Έλληνες.

Ταυτόχρονα, οι Έλληνες υπέστησαν ήττα στη μάχη της Αλαμάνας από τον στρατό του Ομέρ Βρυώνη, που είχε ως αποτέλεσμα τον θάνατο του Αθανασίου Διάκου. Όμως η οθωμανική προέλαση ανακόπηκε στη μάχη της Γραβιάς, κοντά στον Παρνασσό και στα ερείπια των αρχαίων Δελφών, υπό την ηγεσία του Οδυσσέα Ανδρούτσου. Ο Βρυώνης στράφηκε προς τη Βοιωτία και λεηλάτησε τη Λιβαδειά, περιμένοντας ενίσχυση πριν προχωρήσει προς τον Μορέα. Αυτές οι δυνάμεις, 8.000 άνδρες υπό τον Μπεϊράν Πασά, όμως συναντήθηκαν και ηττήθηκαν στη μάχη των Βασιλικών, στις 26 Αυγούστου. Αυτή η ήττα ανάγκασε και τον Βρυώνη να αποσυρθεί, εξασφαλίζοντας τους νεοσύστατους Έλληνες επαναστάτες.

Η επανάσταση στην Κρήτη

Η συμμετοχή της Κρήτης στην επανάσταση ήταν εκτεταμένη, αλλά δεν κατάφερε να απελευθερωθεί από την τουρκική κυριαρχία λόγω της αιγυπτιακής επέμβασης. Η Κρήτη είχε μακρά ιστορία αντίστασης στην Τουρκοκρατία, χαρακτηριστικό παράδειγμα του λαϊκού ήρωα Δασκαλογιάννη που μαρτύρησε πολεμώντας τους Τούρκους. Το 1821, μια εξέγερση των Χριστιανών συνάντησε τη σφοδρή ανταπόκριση των οθωμανικών αρχών και την εκτέλεση αρκετών επισκόπων, που θεωρούνταν αρχηγοί. Μεταξύ 1821 και 1828, το νησί ήταν το σκηνικό επανειλημμένων εχθροπραξιών και φρικαλεοτήτων. Οι Μουσουλμάνοι οδηγήθηκαν στις μεγάλες οχυρωμένες πόλεις στη βόρεια ακτή και φαίνεται ότι το 60 τοις εκατό από αυτούς πέθαναν από πανώλη ή λιμό ενώ βρίσκονταν εκεί. Οι Κρητικοί Χριστιανοί υπέφεραν επίσης σοβαρά, χάνοντας περίπου 21 τοις εκατό του πληθυσμού τους.

Καθώς ο Οθωμανός σουλτάνος, Μαχμούτ Β’, δεν είχε δικό του στρατό, αναγκάστηκε να ζητήσει τη βοήθεια του επαναστατημένου υποτελή και αντιπάλου του, Πασά της Αιγύπτου, ο οποίος έστειλε στρατεύματα στο νησί. Η Βρετανία αποφάσισε ότι η Κρήτη δεν έπρεπε να γίνει μέρος του νέου Βασιλείου της Ελλάδας με την ανεξαρτησία του το 1830, φοβούμενη προφανώς ότι είτε θα γινόταν κέντρο πειρατείας όπως ήταν συχνά στο παρελθόν, είτε μια ρωσική ναυτική βάση στην Ανατολική Μεσόγειο. Η Κρήτη θα παρέμενε υπό οθωμανική επικυριαρχία, αλλά Αιγύπτιοι διοικούσαν το νησί, όπως ο Αιγυπτιοαλβανός Γκιριτλί Μουσταφά Ναϊλί Πασάς.

Η επανάσταση στη Μακεδονία

Ο ελληνικός πληθυσμός της Μακεδονίας συμμετείχε στον πόλεμο της ανεξαρτησίας αλλά δυστυχώς, λόγω της γειτνίασης με την Κωνσταντινούπολη (που ήταν το κέντρο του τουρκικού στρατού), δεν είχε αποτέλεσμα. Αρχηγός και συντονιστής της Επανάστασης στη Μακεδονία ήταν ο Εμμανουήλ Παπάς, από το χωριό Ντόμπιστα (σημερινό Εμμανουήλ Παπάς του νομού Σερρών). Ο Παπάς ήταν μέλος της «Φιλικής Εταιρείας» και πρόσφερε μεγάλη χρηματοδότηση από την προσωπική του περιουσία για την Υπόθεση, αλλά δεν ήταν ο ίδιος στρατιωτικός. Στα μακεδονικά βουνά του Ολύμπου και του Βερμίου ζούσε μεγάλος αριθμός ελληνικών κλεφτών. Η εξέγερση ξεκίνησε «τυπικά» τον Μάρτιο του 1821. με τον Εμμανουήλ Παπά από τις Σέρρες (από τις κύριες μορφές, που δεν είχε στρατιωτικό υπόβαθρο) να προμηθεύει και να τις μετέφερε στο Άγιο Όρος με εντολή του πρίγκιπα Αλέξανδρου Υψηλάντη (αρχηγού, τότε, της Ελληνικής Επανάστασης).

Στο αίτημα του Παπά για ναυτική υποστήριξη, τα Ψαρά (νησί του Β. Αιγαίου) ανταποκρίθηκαν και παρείχαν θαλάσσια κάλυψη στους στασιαστές. Στην είδηση της απόβασης των Ψαριανών, υπήρξαν τουρκικά αντίποινα στην πατρίδα του Παπά και ελληνικά καταστήματα λεηλατήθηκαν και Έλληνες έμποροι μαζί με τον μητροπολίτη φυλακίστηκαν. Και στη Θεσσαλονίκη, ο κυβερνήτης Γιουσούφ Μπέης, πήρε ομήρους από την ελληνική κοινότητα (αστική και θρησκευτική). Αφού έμαθε ότι ο Πολύγυρος είχε προσχωρήσει στην εξέγερση, ότι οθωμανικά αποσπάσματα εκμηδενίστηκαν και η εξέγερση εξαπλώθηκε στη Χαλκιδική και στα χωριά του Λαγκαδά, εκτέλεσε αρκετούς από αυτούς. Στη συνέχεια, προχώρησε σε πιο μαζική σφαγή πολλών χιλιάδων Θεσσαλονικέων στον χώρο του καθεδρικού ναού και της αγοράς. Στην ιστορία του ο D. Dankin (1972) λέει ότι έπρεπε να περάσουν πάνω από μισός αιώνας για να συνέλθουν οι Έλληνες της πόλης από το πλήγμα.

Ωστόσο, η εξέγερση κέρδισε έδαφος και κηρύχθηκε στο «πρωτάτον» των Καρυών τον Μάιο, στη συνοικία του Ολύμπου, και προσχώρησε η Θάσος. Οι αντάρτες διέκοψαν τις επικοινωνίες μεταξύ Θράκης και νότου και προσπάθησαν να εμποδίσουν τον Χατζή Μεχμέτ Μπαϊράμ Πασά να μεταφέρει δυνάμεις από την Α. Μακεδονία στη Ν. Ελλάδα: Αν και τον καθυστέρησαν, ηττήθηκαν.

Στα τέλη Οκτωβρίου, μια γενική οθωμανική επίθεση από τον νέο πασά της Θεσσαλονίκης, Μεχμέτ Εμίν, σημείωσε άλλη μια συντριπτική νίκη των Οθωμανών στην Κασσάνδρα. Ο Παπάς και οι επιζώντες διέφυγαν με τον στόλο των Ψαριανών για να ενωθούν με τους Πελοποννήσιους, αν και ο πρωταγωνιστής πέθανε καθ’ οδόν. Η Σιθωνία, το Άγιο Όρος και η Θάσος παραδίδονται με όρους. Στο μεταξύ, η εξέγερση δυτικά του Θερμαϊκού κόλπου κατάφερε να εξαπλωθεί από τον Όλυμπο μέχρι το Βέρμιο και την Πιερία. Διευθύνθηκε από τον Αναστάσιο Καρατάσο από την επαρχία Βέροιας, τον Άγγελο Γκάτσο από τα περίχωρα της Έδεσσας, τον Ζαφεράκη Λογοθέτη από τη Νάουσα, ενώ συνεπικουρήθηκε και από το ναυτικό Ψαριανό.

Τον Μάρτιο του 1822, οι στασιαστές προστέθηκαν με περισσότερα σκάφη από τα Ψαρά και τον Γρηγόριο Σάλα, που είχε οριστεί αρχιστράτηγος της εκστρατείας στη Μακεδονία, και Γερμανοί φιλέλληνες. Και αυτούς ο Μεχμέτ Εμίν νίκησε στον Κολινδρό (κοντά στη Μεθώνη). μετά άλλο απόσπασμα υπό τον καπετάν Διαμαντή στην Καστανιά (ενδοχώρα, στην άλλη άκρη των Πιερίων βουνών) και αφού τους έσπρωξε ανατολικά προς τη θάλασσα, τελικά τους διέλυσε στη Μηλιά την Κυριακή του Πάσχα.

Βορειότερα, κοντά στη Νάουσα, το απόσπασμα του Καρατάσου, περίπου 5.000, σημείωσε νίκη, αλλά ελέγχθηκε από την άφιξη νέων οθωμανικών ενισχύσεων και στη συνέχεια από τον ίδιο τον Μεχμέτ Εμίν που εμφανίστηκε με 20.000 τακτικούς και αντικανονικούς. Η αποτυχία των ανταρτών να παραδοθούν, ο Μεχμέτ Εμίν εξαπέλυσε μια σειρά από επιθέσεις, τους απώθησε και τελικά κατέλαβε την ίδια τη βάση των επιχειρήσεων, την πόλη της Νάουσας, τον Απρίλιο. (Το εκστρατευτικό σώμα που στάλθηκε από τη νότια Ελλάδα από τον πρίγκιπα Δημήτριο Υψηλάντ έφτασε πολύ αργά για να βοηθήσει τη Νάουσα και στη συνέχεια ηττήθηκε.)

Ακολούθησαν αντίποινα και εκτελέσεις και οι γυναίκες φέρονται να πετάχτηκαν πάνω από τον καταρράκτη της Αράπιτσας για να αποφύγουν την ατίμωση και να πουληθούν ως σκλάβες. Όσοι έσπασαν την πολιορκία πέφτουν πίσω στην Κοζάνη, τη Σιάτιστα και τον Ασπροπόταμο ή μεταφέρθηκαν από τον Ψαριανό στόλο στα νησιά του Β. Αιγαίου.

Ευρωπαϊκή παρέμβαση

Στις 20 Οκτωβρίου 1827, ο βρετανικός, ο ρωσικός και ο γαλλικός στόλος, με πρωτοβουλία των τοπικών διοικητών αλλά με τη σιωπηρή έγκριση των κυβερνήσεών τους, επιτέθηκαν και κατέστρεψαν τον οθωμανικό στόλο στη μάχη του Ναβαρίνου (Πύλος). Αυτή ήταν η αποφασιστική στιγμή στον πόλεμο της ανεξαρτησίας, αν και ο Βρετανός ναύαρχος Edward Codrington παραλίγο να καταστρέψει την καριέρα του, αφού έλαβε εντολή να μην επιτύχει μια τέτοια νίκη ή να καταστρέψει εντελώς τον Τουρκο-Αιγυπτιακό στόλο. Τον Οκτώβριο του 1828, οι Έλληνες ανασυντάχθηκαν και σχημάτισαν νέα κυβέρνηση υπό τον Ιωάννη Καποδίστρια (Καποδίστρια). Στη συνέχεια προχώρησαν για να καταλάβουν όσο το δυνατόν περισσότερα εδάφη, συμπεριλαμβανομένων της Αθήνας και της Θήβας, προτού οι δυτικές δυνάμεις επιβάλουν κατάπαυση του πυρός. Οι Έλληνες κατέλαβαν τα τελευταία τουρκικά προπύργια στην Πελοπόννησο με τη βοήθεια του Γάλλου στρατηγού Nicolas Joseph Maison.

Η τελευταία μεγάλη εμπλοκή του πολέμου ήταν η Μάχη της Πέτρας, που έγινε βόρεια της Αττικής. Οι ελληνικές δυνάμεις υπό τον Δημήτριο Υψηλάντη, για πρώτη φορά εκπαιδευμένες να πολεμούν ως τακτικός ευρωπαϊκός στρατός και όχι ως αντάρτικες μπάντες, προχώρησαν εναντίον των οθωμανικών δυνάμεων καθώς οι Έλληνες διοικητές συνειδητοποίησαν ότι με τους όρους ειρήνης το νέο κράτος θα περιλάμβανε όποια μέρη της Ελλάδας κατείχαν τα ελληνικά στρατεύματα.

Οι ελληνικές δυνάμεις συνάντησαν τα στρατεύματα του Οσμάν Αγά και αφού αντάλλαξαν πυρά, οι Έλληνες επιτέθηκαν με τα ξίφη τους και νίκησαν αποφασιστικά τις τουρκικές δυνάμεις. Οι Τούρκοι θα παρέδιδαν όλα τα εδάφη από τη Λιβαδειά μέχρι τον Σπερχειό ποταμό με αντάλλαγμα την ασφαλή διέλευση από τη Στερεά Ελλάδα. Η μάχη αυτή ήταν σημαντική καθώς ήταν η πρώτη φορά που οι Έλληνες πολεμούσαν νικηφόρα ως τακτικός στρατός. Ήταν επίσης η πρώτη φορά που Τούρκοι και Έλληνες είχαν διαπραγματευτεί στο πεδίο της μάχης. Η Μάχη της Πέτρας ήταν η τελευταία της Ελληνικής Επανάστασης. Κατά ειρωνικό τρόπο, ο Δημήτριος Υψηλάντης τελείωσε τον πόλεμο που είχε ξεκινήσει ο αδελφός του, Αλέξανδρος Υψηλάντης, όταν διέσχισε τον ποταμό Προύθο οκτώμισι χρόνια νωρίτερα.

Αναγνώριση του Ελληνικού κράτους

Ο Ιωάννης Καποδίστριας, ο οποίος ήταν ο μόνος Έλληνας που μπορούσαν να συμφωνήσουν διάφοροι ηγέτες των ανταρτών ως Πρόεδρος του νέου κράτους, δολοφονήθηκε το 1831 στο Ναύπλιο, οδηγώντας σε εμφύλιο πόλεμο. Σκοτώθηκε από τους Μανιάτες επειδή είχε απαιτήσει να πληρώσουν φόρους στο νέο ελληνικό κράτος και όταν οι φιλελεύθεροι Μανιάτες αρνήθηκαν, ο Καποδίστας έβαλε τον Πετρόμπεη στη φυλακή, πυροδοτώντας όρκους εκδίκησης από τη φυλή του. Καθώς η κατάσταση σύγχυσης συνεχιζόταν στην ελληνική χερσόνησο, οι Μεγάλες Δυνάμεις επεδίωξαν ένα επίσημο τέλος του πολέμου και μια αναγνωρισμένη κυβέρνηση στην Ελλάδα. Ο ελληνικός θρόνος προσφέρθηκε αρχικά στον Λεοπόλδο Α’ του Βελγίου, αλλά αυτός αρνήθηκε, καθώς δεν ήταν καθόλου ικανοποιημένος με τα σύνορα Ασπροπόταμου-Ζητούνης, που αντικατέστησε την ευνοϊκότερη γραμμή Άρτας-Βόλου που θεωρούσαν οι Μεγάλες Δυνάμεις νωρίτερα.

Η αποχώρηση του Λεοπόλδου ως υποψήφιου για τον θρόνο της Ελλάδας και η Επανάσταση του Ιουλίου στη Γαλλία, καθυστέρησαν την οριστική διευθέτηση των συνόρων του νέου βασιλείου μέχρι να σχηματιστεί νέα κυβέρνηση στο Ηνωμένο Βασίλειο. Ο Λόρδος Πάλμερστον, ο οποίος ανέλαβε υπουργός Εξωτερικών της Βρετανίας, συμφώνησε στα σύνορα Άρτας-Βόλου. Ωστόσο, το μυστικό σημείωμα για την Κρήτη, το οποίο ο Βαυαρός πληρεξούσιος κοινοποίησε στα Δικαστήρια του Ηνωμένου Βασιλείου, της Γαλλίας και της Ρωσίας, δεν απέδωσε καρπούς.

Τον Μάιο του 1832, ο Πάλμερστον συγκάλεσε τη Διάσκεψη του Λονδίνου του 1832. Οι τρεις Μεγάλες Δυνάμεις (Μ. Βρετανία, Γαλλία και Ρωσική Αυτοκρατορία) πρόσφεραν τον θρόνο στον Βαυαρό πρίγκιπα, Ότο Βίτελσμπαχ, χωρίς να λάβουν υπόψη τις ελληνικές απόψεις επ’ αυτού. Καθιερώθηκε επίσης η γραμμή της διαδοχής που θα περνούσε το στέμμα στους κληρονόμους του Όθωνα ή στους νεότερους αδελφούς του διαδοχικά, εάν δεν είχε κληρονόμους. Σε καμία περίπτωση δεν θα ενώνονταν τα στέμματα της Ελλάδας και της Βαυαρίας. Ως συνεγγυητές της μοναρχίας, οι Μεγάλες Δυνάμεις εξουσιοδοτούσαν επίσης τους Πρεσβευτές τους στην οθωμανική πρωτεύουσα για να εξασφαλίσουν το τέλος του πολέμου. Σύμφωνα με το πρωτόκολλο που υπογράφηκε στις 7 Μαΐου 1832, μεταξύ της Βαυαρίας και των προστάτιδων Δυνάμεων, και βασικά αφορούσε τον τρόπο διαχείρισης της Αντιβασιλείας έως ότου ο Όθωνας φτάσει στην πλειοψηφία του (συνάπτοντας επίσης το δεύτερο ελληνικό δάνειο, για ποσό £ 2.400.000 στερλίνες), η Ελλάδα ορίστηκε ως ανεξάρτητο βασίλειο, με βόρεια σύνορα τη γραμμή Άρτας-Βόλου. Στην Οθωμανική Αυτοκρατορία δόθηκαν 40.000.000 πιάστρες ως αποζημίωση για την απώλεια του εδάφους.

Στις 21 Ιουλίου 1832, ο Βρετανός πρέσβης στην Υψηλή Πύλη Sir Stratford Canning και οι άλλοι εκπρόσωποι των Μεγάλων Δυνάμεων συνήψαν τη Συνθήκη της Κωνσταντινούπολης, η οποία όριζε τα όρια του νέου Ελληνικού Βασιλείου σε μια γραμμή που εκτείνεται από την Άρτα έως τον Βόλο. Τα σύνορα του Βασιλείου επαναλήφθηκαν στο Πρωτόκολλο του Λονδίνου της 30ης Αυγούστου 1832, που υπογράφηκε από τις Μεγάλες Δυνάμεις, το οποίο επικύρωσε τους όρους του Διακανονισμού της Κωνσταντινούπολης.