Σύντομη περιγραφή της Πορτογαλικής ιστορίας

Η σημερινη Πορτογαλια κατοικηθηκε από τα παναρχαια χρόνια από διαφορους λαούς (από τους πιο σημαντικούς οι Λουσιτανοι). Ρωμαϊκη επαρχια από το 136 π.Χ., μερικώς αραβικη τον 8ο αιώνα, η κομητεια της Πορτογαλιας, που παραχωρηθηκε από το βασιλεια της Καστιλης Αλφόνσο ΣΤ’ στον Ερρικο της Βουργουνδιας έγινε ανεξαρτητο βασιλειο το 1142 όταν ο Αλφόνσος, γιός του Ερρικου της Βουργουνδιας, αφού νικησε τους Μουσουλμανους στη μαχη της Ουρικης (1139) ανακηρύχθηκε βασιλιας της Πορτογαλιας με το όνομα Αλφόνσος Α’. Η βουργουνδικη δυναστεια κυβέρνησε την Πορτογαλια μέχρι το 1383.

Τον τελευταιο βασιλια της δυναστειας Φερδινανδο Α’ διαδέχτηκε ο Ιωαννης Α’ των Αβις (1385 – 1433) με τον οποιο αρχισε η ομώνυμη δυναστεια. αρχιζε μια λαμπρη εποχη για την ιστορια της Πορτογαλια που χαρακτηριστηκε από τις εξερευνητικές αποστολές, την υπερπόντια επέκταση και από την πρόοδο της αστικης ταξης των εμπόρων.

Αυτη η πρόοδος σταθεροποιηθηκε από ικανούς και φωτισμένους αρχοντες όπως ο Ιωαννης Β’ (1481 – 1495) και ο Μανουέλ Α’ (1495-1521), που ενισχυσε τον στόλο και πραγματοποιησε το σχέδιο της πορτογαλικης κυριαρχιας στις νοτιοδυτικές (Αγκόλα) και νοτιοανατολικές (Μοζαμβικη) περιοχές της Αφρικης, στην Ινδια και στη Βραζιλια.

Η παρακμη της Πορτογαλιας συνέπεσε με την εξαφανιση της δυναστειας των Αβις της οποιας ο τελευταιος βασιλιας Σεμπαστιανου (1557 – 1578) σκοτώθηκε από τους Μόρους στη μαχη στο Αλκαζαρκιβιρ του Μαρόκου. Το 1581 τα Κορτές που συναντηθηκαν στο Τομαρ, αναγνώρισαν ως βασιλια της Πορτογαλιας το Φιλιππο Β’ της Ισπανιας. Η πολιτικη του που συνεχιστηκε και από το Φιλιππο Γ’ και το Φιλιππο Δ’ έπληξε την μέχρι τότε ανθηρη οικονομια της Πορτογαλιας που μπροστα στον ανταγωνισμό της Ολλανδιας και της Αγγλιας δεν μπόρεσε να διατηρησει και να προασπισει τις αποικιες της στην Αμερικη και την Ανατολη. Το 1640 μια εξέγερση ανέβασε στο θρόνο της Πορτογαλιας το δούκα της Μπραγκανσα Ιωαννη Δ’ (1640-1656). Ο πόλεμος που ακολούθησε εναντια στην Ισπανια τελειωσε (1668) με την αναγνώριση της ανεξαρτησιας της Πορτογαλιας υπό τη βασιλεια του Αλφόνσο Δ’ (1656-1683).

Νεώτερα χρόνια

Την εισβολη του Ναπολέοντα ακολούθησε μια περιοδος πολιτικης ασταθειας, οικονομικης κρισης (που έγινε ακόμα μεγαλύτερη με την απώλεια της Βραζιλιας το 1822) και λαϊκών εξεγέρσεων. Στις 5 Οκτωμβριου 1910 ανακηρύχθηκε δημοκρατια. Μετα την συμμετοχη στον Α’ παγκόσμιο πόλεμο στο πλευρό της Ανταντ στη χώρα εγκατασταθηκε στρατιωτικη δικτατορικη κυβέρνηση της οποιας τέθηκε επικεφαλης ο Α. ντε Ουλιβέιρα Σαλαζαρ.

Η διακυβέρνηση συνεχιστηκε από τον διαδοχο του Μ. Καετανου (1968). Στις 25 Απριλιου 1974 μια εξέγερση των στρατιωτικών δυναμεων χωρις αιματοχυσια (επανασταση των Γαριφαλων) αποκατέστησε τη δημοκρατια. Το 1975 παραχωρηθηκε ανεξαρτησια στη Μοζαμβικη και την Αγκόλα. Το 1976 εξελέγη πρόεδρος της δημοκρατιας ο στρατηγός Α. Ρ. Εανες.

Στις πρόωρες εκλογές του 1983 επικρατησε το σοσιαλδημοκρατικό κόμμα που συγκρότησε μια κεντρώα κυβέρνηση. Το 1983 οι εκλογές κερδισθηκαν από το σοσιαλιστικό κόμμα του Μ. Σοαρες ο οποιος κληθηκε στην αρχηγια της κυβέρνησης και το 1986 εξελέγη πρόεδρος της δημοκρατιας (επανεξελέγη το 1991).

Το 1986 η Πορτογαλια ενταχθηκε στην Ε.Ο.Κ. Το 1987 μια νέα εκλογικη νικη ξαναέφερε στην κυβέρνηση τους σοσιαλδημοκρατες του Α. Καβακου Σιλβα, τους οποιους το εκλογικό σώμα επανέκλεξε το 1991. Στις εκλογές του 1995 οι σοσιαλδημοκρατες ηττηθηκαν μετα από 10 χρόνια και δημιουργηθηκε μια σοσιαλιστικη κυβέρνηση με επικεφαλη τον Α. Γκουτέρεζ.</p>